เจียอีจึงต้องวาดแบบคราวๆของกังหันลมและอธิบายการทำงานของมันออกมาให้ลู่เสียนเขียนตามคำพูดของนาง แม้บางคำที่นางใช้ลู่เสียนจะไม่เคยได้ยิน แต่เขาก็ปรับเปลี่ยนคำพูดเพื่อให้คนในยุคนี้เข้าใจได้ง่ายขึ้น
เมื่อลู่เสียนเขียนเสร็จ พร้อมทั้งวาดรูปทั้งนาเกลือและกังหันลมวิดน้ำก็เป็นเวลาค่อนคืนไปแล้ว สองพี่น้องแยกย้ายกันไปพักอย่างหมดแรง พรุ่งนี้ลู่เสียนที่ต้องกลับสำนักศึกษาแต่เช้า เจียอีที่เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกผิดกับน้องชายอย่างมาก
"ให้บ่าวไปแจ้งลาสักวันดีหรือไม่" เจียอีเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเหลือเพียงสองชั่วยามก็จะเช้าเสียแล้ว
"ไม่เป็นอันใด สองชั่วยามข้าก็พักเพียงพอแล้ว พี่หญิงท่านไม่ต้องรู้สึกผิด นับว่าคืนนี้ข้าได้ความรู้มากมายนัก"ลู่เสียนเอ่ยปลอบพี่สาวไม่ให้คิดมาก เจียอีที่เห็นน้องชายพูดเช่นนั้นก็วางใจ แล้วขอตัวกลับเรือนไปนอนพัก
เช้าวันรุ่งขึ้นหมอจินนำกระดาษที่ลู่เสียนเขียนทั้งสองอย่างไปพบเฉียวฝูตงที่ท
