ข่าวจากชายแดนเหนือถูกส่งมาถึงจวนอยู่เสมอ แต่ในช่วงนี้ขาดตอนไปนานถึงเกือบเดือนทำให้เยว่เลี่ยงมารดาของนางเป็นกังวลใจถึงข่าวของบิดาที่อยู่ในค่ายทหาร ถึงแม้จะถูกย้ายตัวมาอยู่กับท่านหมอฟางแล้ว แต่ขึ้นชื่อว่าสนามรบก็มิอาจวางใจได้
"ท่านแม่ ท่านพ่อจะต้องปลอดภัยและกลับมาหาพวกเราในเร็ววันเจ้าค่ะ" เจียอีพูดปลอบใจมารดา
ชาวบ้านเริ่มจะอพยพมาถึงเมื่องจางเป่ยแล้ว แม้จางเป่ยจะอยู่ห่างจากสงครามชายแดนแปดร้อยลี้ เพียงแค่นึกสภาพว่าต้องเดินเท้าถึงแปดร้อยลี้เจียอีก็ขนลุกแล้ว วันนี้ท่านตาของนางพาหมอในโรงหมอมาตรวจโรคในค่ายผู้อพยพนางจึงได้ติดตามมาแจกข้าวต้มด้วย
เจียอีมองสภาพชาวบ้านที่แทบจะเรียกได้ว่ามีแต่เสื้อผ้าติดกายเท่านั้น ความโหดร้ายของสงครามนางเพิ่งประจักษ์ด้วยตาเป็นครั้งแรก เพียงแค่เหลือชีวิตย่อมดีกว่า ไม่รู้ว่าระหว่างทางที่หนีตายกันมาแต่ละคนจะประสบพบเรื่องใดบ้าง
เสียงร่ำไห้ของคนชรา เสียงเด็กน้อยที่ร้องเ
