2 ฟันแล้วทิ้ง
1523 Words
ทรอยเหลือบตามองไปทางโดมตรงหน้า แล้วเขาก็หลุดยิ้มแบบคนเจออะไรซักอย่าง ที่ทำให้ยิ้มขึ้นมาแบบไม่ได้ตั้งตัว
“พูดปุ๊บแม่งก็โผล่มาปั๊บ ผู้หญิงอะไรสวยสัสๆเลยว่ะ”
"หึ!"
ฟอร์มหัวเราะหึเบาๆ มุมปากยกขึ้นนิดๆ เหมือนคนที่เพิ่งเห็นหมากตัวใหม่เดินเข้ามาในกระดานยังไงอย่างงั้น เขาไม่พูดอะไร แต่แววตานี่ชัดเจนมากจนทรอยกับซันเดย์เห็นแล้วต้องคิดขึ้นมาพร้อมกันว่า 'ไอ้ฟอร์มกำลังคิดอะไรไม่ธรรมดาอยู่ในหัวแน่นอน'
ด้านการ์ตูน
ชามจิ้มศอกใส่การ์ตูนเบาๆ
“แก ดูผู้ชายสามคนนั้นมองพวกเราดิ มองแบบเหมือนจะกลืนกินให้ได้เลยมั้ง”
การ์ตูนหันไปตามที่เพื่อนสะกิดแล้วเผลอชะงักนิดๆ เธอก็เห็นว่าสายตาของรุ่นพี่วิศวะกลุ่มนั้น กำลังจับจ้องมาทางพวกเธอจริงๆ โดยเฉพาะหนึ่งในนั้น เขามองมาที่เธอแบบตรงๆ ไม่สนใจชามหรือดรีมแม้แต่นิดเดียว
ดรีมกระซิบแบบตื่นเต้นปนหวั่นๆ
“นั่นแก๊งลูกเศรษฐีเลยนะแก สามคนนี้คือท็อปของคณะเลยนะแก ไม่ใช่ธรรมดานะนั่น”
การ์ตูนหลบสายตาแทบไม่ทัน เธอรีมมองมาที่ดรีมพร้อมกับใบหน้าที่ดูสงใส
“ไม่ธรรมดายังไงหรอแก”
ดรีมกลอกตาไปทางพวกผู้ชาย แล้วตอบเสียงแผ่วเบาลงราวกับเสียงกระซิบ
“โอ้ย~ นี้ไปอยู่ไหนมาถึงไม่รู้จักแก๊งนี้กัน แก๊งนี้เขาทั้งรวย ทั้งหล่อ ทั้งเจ้าชู้แบบขึ้นชื่อเลยนะแก แถมจะควงใครสักคนต้องสวยจริงถึงจะยอมควงด้วยนะ ไม่งั้นเสียภาพลักษณ์แก๊งเขาแหละ”
ชามพยักหน้าแรงราวกับเห็นด้วยทุกคำ
“ใช่ๆๆ พวกนั้นเขาระดับตัวท็อปของคณะ ถ้าใครอยู่ในสายตาเขา แปลว่าต้องเข้าตาระดับสิบ แต่อย่างพวกเราถ้าเป็นไปได้ก็อยู่ห่างๆจะดีกว่า เพราะพวกเขาไม่จริงใจกับใครง่ายๆหรอก เอาง่ายๆก็แค่ฟันแล้วทิ้งนั่นแหละ”
"จริง เนี่ยดีหน่อยก็คงจะเป็นพี่ซันเดย์นั่นแหละ รายนั้นเข้าพิธีแต่งงานไปยังไม่นาน และก็ได้ข่าวว่าคลั่งเมียสุดๆ ต่างจากแต่ก่อนมากราวกับคนละคนเลยแหละ"
ดรีมรีบเสริม
"ใช่ๆ คนที่เพิ่งแต่งงานไปคือดีสุดในแก๊งเขาตอนนี้เลยละ"
ชามเหลือบตามองไปที่แก๊งสามหนุ่มแว๊บนึง ก่อนจะพูดขึ้นต่อ
“ดีนะที่แกมีพี่ซี ไม่งั้นแกโดนจีบแน่ๆไม่คนใดก็คนหนึ่งอะ"
ดรีมคิดแบบนั้นเพราะเพื่อนรักอย่างการ์ตูนสวยมาก เธอยังแอบคิดเลยว่าไม่น่าจะรอดแก๊งนี้ แต่ยังโชคดีที่การ์ตูนชิ่งมีแฟนซะก่อน
"แกๆ ตอนนี้ดูเหมือนว่าพี่ฟอร์มกำลังจ้องยัยการ์ตูนอยู่ปะแกดูสิ”
ชามที่หันไปมองแล้วก็เห็นสายตาของฟอร์ม ที่เอาแต่มองการ์ตูนจนแทบไม่กระพริบตา
"จริงด้วยแก เหมือนพี่ฟอร์มกำลังมองยัยการ์ตูนจริงๆด้วย"
ดรีมพูดเสียงเบาลง พร้อมทั้งสบตากับชามเหมือนว่าทั้งคู่คิดเหมือนกัน
การ์ตูนเม้มปากแน่น หัวใจของเธอเต้นแรงแปลกๆ ความจริงเธอแอบรู้สึกได้ตั้งแต่วินาทีที่เห็นสายตาของรุ่นพี่คนนั้นแล้ว มันไม่ใช่สายตาของคนที่แค่มองผู้หญิงสวยทั่วไป แต่มันเหมือนคนที่เพิ่งกำลังจงใจมอง เหมือนตั้งใจให้เธอได้รู้ตัว
“ไปกันเถอะแก ไม่ต้องไปสนใจหรอก”
การ์ตูนพูดพลางดึงแขนเพื่อนสองคนให้เดินขึ้นตึกต่อ ราวกับอยากตัดความรู้สึกแปลกๆ ที่โดนมองเมื่อกี้ทิ้งไปซะให้จบ
ทั้งสามคนขึ้นมาถึงชั้นสองได้ไม่นาน เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าของการ์ตูนก็ดังขึ้น
ครึก~ ครึก~ ครึก~
การ์ตูนหยิบมือถือขึ้นมาดู พอเห็นชื่อของซีก็ยิ้มหวานทันที
“ค่ะพี่ซี”
“การ์ตูน หนูอยู่ไหนคะ”
เสียงปลายสายอ่อนโยนจนการ์ตูนต้องยิ้มบางๆออกมาทันที
“หนูเพิ่งขึ้นตึกมาค่ะ พี่ซีมีอะไรหรือเปล่า”
เสียงเธอนุ่มลงโดยไม่รู้ตัว เหมือนทุกครั้งที่คุยกับเขา
“ลงมาหาพี่ที่ชั้นหนึ่งหน่อยสิ พี่มีของมาฝากเราน่ะ”
การ์ตูนขมวดคิ้วนิดๆ อย่างสงสัย
“ของอะไรคะ”
“ลงมาดูก่อนสิคะ”
น้ำเสียงเขาฟังดูเหมือนกำลังยิ้ม
“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูลงไปนะคะ”
พอวางสาย เธอก็หันมามองเพื่อนสองคนอย่างรีบๆ
“แกสองคนไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันลงไปหาพี่ซีแป๊บนึง”
ดรีมทำท่าละเหี่ยใจทันที
“เบื่อจริง คนมีความรักเนี่ย ตัวติดกันยิ่งกว่าปาท่องโก๋อีก เห็นแล้วอิจฉาสุดๆ”
ชามหัวเราะแล้วควงแขนดรีมไว้แน่น
“แกเองก็เหมือนกันนั่นแหละยัยดรีม พักหลังนี่พี่ต่อก็มาตามจีบแกทุกวันไม่ใช่ไง”
ดรีมตีแขนชามเบาๆ
“พูดมากจริงนะยัยนี่ ไปกันดีกว่า ให้ยัยตูนได้ลงไปหาแฟนสุดที่รักเถอะ”
การ์ตูนหน้าแดงนิดๆ แต่ก็ยังยิ้มออกมา
“เดี๋ยวฉันมานะ”
พูดจบการ์ตูนก็หมุนตัวแล้วเดินลงไปที่ชั้นหนึ่งของอาคารทันที
การ์ตูนเดินลงมาถึงชั้นหนึ่งก็เห็นว่าซียืนรออยู่ก่อนแล้ว ในมือเขามีถุงกระดาษสีน้ำตาลใบหนึ่ง
“พี่ซีคะ”
การ์ตูนเรียกเขาเสียงนุ่ม ก่อนจะเดินเข้าไปหา
“ลงมาไวจัง”
ซีหันมายิ้มหวานให้เธอเหมือนเคย
“วันนี้พี่ซีไม่มีเรียนหรอคะ”
“มีสิ แต่อีกชั่วโมงนึงค่ะ”
“ดีจังเลยค่ะ หนูอยากขึ้นปีสี่ไวๆจังเลยค่ะ หนูจะได้มีเวลาว่างเยอะๆแบบพี่ซีบ้าง”
ซีหัวเราะเบาๆ
“ใครบอกกันละ ยิ่งปีสี่ยิ่งงานเยอะนะ แต่พี่แค่ทพตัวเหมือนว่าแค่นั้นเอง”
การ์ตูนกำลังจะตอบ แต่ก็ชะงักเมื่อเห็นรอยช้ำที่มุมปากของเขา เธอขยับเข้าไปใกล้ซี ก่อนจะเอียงหัวมองแล้วยื่นมือแตะใบหน้าเขาเบาๆ
“หน้าพี่ซีไปโดนอะไรมาคะ ทำไมมุมปากเป็นรอยเต็มเลย”
ซีจับมือเธอไว้หลวมๆ แล้วตอบเสียงเรียบ
“ไม่มีอะไรหรอก พี่แค่ทะเลาะกับหมามานิดหน่อยเอง”
การ์ตูนถอนหายใจทันที
“อีกแล้วนะคะ หนูบอกพี่แล้วว่าอย่ามีเรื่องกับใครอีก”
“พี่ก็ไม่ได้อยากมี”
ซีตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน
“พี่แค่ไปดื่ม แล้วอยู่ดีๆไอ้พวกนั้นมันเข้ามาหาเรื่อง พี่ก็ต้องจัดการมันสิคะ พี่น่ะจำทุกคำที่หนูบอกได้หมดนั่นแหบะ แต่ครั้งนี้พี่โดนทำร้ายก่อน จะให้พี่อยู่เฉยได้ยังไงกันล่ะครับ”
คำโกหกถูกปล่อยออกมาอย่างหน้าตาเฉย ไม่มีแววรู้สึกผิดแม้แต่นิดเดียว เหมือนเขาชินกับมัน และเขาก็รู้ว่าการ์ตูนต้องเชื่อเขาทุกอย่างอยู่แล้ว
“คราวหลังหนูว่าพี่ซีไม่ต้องไปดื่มแล้วดีกว่าค่ะ ถ้าไปดื่มแล้วมีเรื่องแบบนี้อีกนอนอยู่บ้านเถอะนะคะ”
การ์ตูนพูดเสียงเบานิดๆ แต่ทุกคำเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“ครับ~ พี่รู้แล้วครับ~ ต่อไปพี่จะเชื่อฟังหนูให้มากๆโอเคไหมคะ”
ซีตอบเสียงอ้อนอย่างที่เขาชอบทำเวลาเธอกังวล
ถึงซีจะมีนิสัยชอบนอกลู่นอกทาง แต่เวลาที่อยู่ต่อหน้าการ์ตูน เขาก็อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขารักเธอมาก รักมากจนเลือกที่จะซ่อนเรื่องแย่ๆไว้ ไม่ให้เธอได้รู้ทุกเรื่องที่เขาทำไม่ดี
“ว่าแต่พี่ซีให้หนูลงมาหามีอะไรหรือเปล่าคะ”
“พี่มีของมาฝากครับ”
ซีคลี่ยิ้มบางๆ
“เมื่อกี้พี่ไปเดินห้างมากับไอ้ไทชิ แล้วพี่ก็เดินไปเจอตุ๊กตาน่ารักๆตัวหนึ่ง พี่ก็เลยคิดถึงหนูขึ้นมาทันที แล้วพี่ก็คิดว่าหนูต้องชอบแน่ๆ”
เขาล้วงเอาตุ๊กตาสีชมพูจากถุงออกมาให้เธอดู การ์ตูนมองแล้วก็ยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายตามแบบที่ซีชอบเห็นที่สุด
“ขอบคุณนะคะพี่ซี ขอบคุณที่พี่คิดถึงหนู ในเวลาที่เจอของที่หนูชอบแบบนี้นะคะ”
“พี่ก็ต้องคิดถึงสิคะ ก็การ์ตูนเป็นแฟนพี่นี่นา ถ้าไม่คิดถึงหนูแล้วจะให้พี่คิกถึงใครได้อีกล่ะ”
ซีตอบพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ
การ์ตูนหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาด้วยความเขินอาย
“ค่ะ...ขอบคุณนะคะ งั้นหนูขอขึ้นไปเรียนก่อนนะคะ อาจารย์น่าจะเข้าห้องแล้วค่ะ”
“ครับ ตั้งใจเรียนนะครับ คนเก่งของพี่”
ซีเอ่ยพลางยกมือขึ้นลูบหัวเธออย่างแผ่วเบา
“ค่ะ พี่ซีก็เหมือนกันนะคะ”
“ครับผม”
ซีมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ก่อนที่การ์ตูนจะหมุนตัวกลับขึ้นตึกไป
- Writer
