ช่วงบ่าย
“พี่ฟอร์มคะ หนูมีเรื่องอยากจะคุยกับพี่ค่ะ”
ชมพูเดินเข้ามาหาเขาทันที สีหน้าเหมือนเด็กที่ถูกทิ้งไว้หลายวันไม่เคยได้รับการใส่ใจ ในใจปั่นป่วนเพราะฟอร์มหายไปจากชีวิตเธอตั้งแต่คืนที่คอนโด ไม่โทร ไม่แชท ไม่แม้แต่อ่านข้อความ
ฟอร์มถอนหายใจออกมาหนักๆ เหมือนรำคาญตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า
“เฮ้ออออ! มีอะไร”
น้ำเสียงนั้นทำให้คนโดนถามถึงกับหน้าชาไปเลย
“ทำไมพี่ฟอร์มไม่มาหาหนูบ้างคะ”
ชมพูพยายามยิ้ม แต่แววตาเหมือนจะร้องไห้ให้ได้
ฟอร์มหันมามองเต็มตา
“เธอยังมีหน้ามาถามอีกหรอชมพู”
ชมพูเม้มปาก
“แต่พี่ฟอร์มคะ~”
“เธอเลิกถามว่าเมื่อไหร่ฉันจะไปหาเธอ แล้วเลิกทำตัวตามติดฉันซักที ฉันไม่ชอบผู้หญิงเอาไปทั่วแบบเธอ”
น้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่คมเหมือนตวัดมีดเฉือนลงผิวบางๆของเธอ มันเจ็บลึกจนชมพูสะอึกทันที
“พี่ฟอร์มโกรธหนูจริงๆหรอคะ~ ”
แต่ชมพูก็ยังไม่วายที่จะทำหน้าออดอ้อน
“ฉันไม่ได้โกรธเธอ แต่ฉันรู้สึกขยะแ
