21
"หันหน้ามา หยุดร้องให้ หลับตานอน"ผมสั่งเสียงนิ่ง ทีนี้ยัยเปี๊ยกทำตามอย่างว่าง่าย พลิกตัวหันมาหาผม เช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้มออกลวกๆแล้วหลับตานอน
"จุ๊บ ไม่ร้อง"ผมก้มลงจุ๊บหน้าผากมน บอกเสียงทุ้มอย่างอ่อนโยน ยื่นมือขึ้นเช็ดน้ำตาที่ยังไหลออกมาให้ ตระกองกอดเธอเข้ามาชิดแนบอก ลูบหลังกล่อม ไม่นานเธอก็เข้าสู่ห้วงนิทรา นี่ยังไม่ดึกแต่ผมอยากให้เธอได้พักผ่อนเยอะๆ
ผมลุกขึ้นไปหยิบหลอดยามาทาที่แก้มช้ำให้อย่างเบามือ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่ทำแบบนั้น
"เจ็บมากมั้ยคนดี"ผมเอื้อนเอ่ยถามคนที่นอนหลับตาพริ้ม
3ชั่วโมงผ่านไป
"อื้ออ เจ็บ เจ็บ"ผมรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงคนในอ้อมกอดร้องพร้อมกับดิ้นเบาๆ
"ป้าจ๋า อองฟองเจ็บ ฮืออ เจ็บ"ยัยเปี๊ยกเริ่มร้องไห้โยเย งอแงทั้งที่ยังหลับตา
"จุ๊ๆ ไม่งอแงนะคนดี "ผมกอดปลอบแล้วกล่อมให้เธอหลับอีกครั้ง ผมไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเลย มันทะแม่งๆยังไงไม่รู้
ผมลุกขึ้นมาเอาที่ประคบร
