หนึ่งอาทิตย์แล้วสินะ ที่หล่อนไม่มีชาริลล์ คาร์ตันอยู่ข้างกาย ไม่มีรสสัมผัสของเขายามค่ำคืน และไม่มีน้ำเสียงนุ่มทุ้มของเขากล่อมให้นอนฝันดี หล่อนโหยหา คิดถึง อยากบินกลับไปลุยเซียนาเพื่อจะได้ปรับความเข้าใจกับเขา แต่ก็ยังไปตอนนี้ไม่ได้ เพราะต้องรอให้อาการของมารดาและบิดาทรงตัวดีขึ้นซะก่อน
“คุณหมอบอกว่าคุณผู้ชายอาการดีขึ้นมากแล้วล่ะค่ะคุณหนู น่าจะอีกสักสองอาทิตย์ก็จะกลับมาพักฟื้นที่บ้านได้แล้ว จากนั้นก็หมั่นทำกายภาพบำบัด ท่านก็จะกลับมาเดินได้อีกครั้งหนึ่งค่ะ ป้าดีใจจริงๆ เลยค่ะ หิรัญรักษ์จะได้กลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง”
ป้าเยาว์ที่ไปเยี่ยมพ่อและแม่กับหล่อนที่โรงพยาบาลพูดขึ้น เมื่อทั้งสองคนเดินเข้ามาภายในบ้าน โรสิตาฝืนยิ้มบางๆ
“โรสก็ดีใจค่ะ”
“ดีใจ... แล้วทำไมถึงยิ้มเศร้านักล่ะคะ”
ป้าเยาว์มองออก โรสิตายิ้มแค่ปาก แต่สายตานั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
“คิดถึงคุณชาร์ลใช่ไหมคะเนี้ย ป้าบอกให้โทรไปหาก็ไม
