“ทำไมต้องสงสารล่ะคะ ในเมื่อเขาเป็นคนทำให้เราสองคนเข้าใจผิดกัน... แต่ไม่ใช่สองคนสิ คุณชาร์ลคนเดียวต่างหาก ผู้ชายอะไรหูเบาชะมัด แทนที่จะถามโรสก่อน”
หล่อนต่อว่าเขา แต่ก็ยังกอดเขาเอาไว้แน่น
“ผมขอโทษครับ คงเป็นเพราะผมรักคุณมากเกินไป... รักจนไม่มีสติ”
“แล้วตอนนี้มีสติหรือยังคะ”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโต ยิ้มหวาน และก็ชื่นใจนักที่เขายิ้มตอบ
“มีสติแล้วครับ มีมากแล้วด้วย”
โรสิตายิ้มกริ่ม คลายอ้อมแขนออกจากกายแกร่ง และดันตัวออกห่าง
“งั้นโรสก็โล่งใจแล้วค่ะ เอาเป็นว่าราตรีสวัสดิ์นะคะ พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันใหม่”
ชาริลล์นั่งอึ้ง เมื่อเห็นหญิงสาวที่พยายามยั่วยวนตัวเองอยู่เมื่อครู่นี้ล้มตัวลงนอน
“คุณจะนอนแล้วหรือครับ โรส”
“ค่ะ มันดึกมากแล้ว ก่อนออกไป รบกวนปิดไฟให้โรสด้วยนะคะ”
ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็หันตะแคงด้านหลังให้ ชาริลล์ยังคงนั่งนิ่งอยู่ในความเงียบ ในขณะที่โรสิตาอมยิ้มเจ้าเล่ห์
“คุณ
