อ้อมแขนที่สวมกอดมาจากทางด้านหลังทำให้โรสิตาที่กำลังยืนเหม่อมองท้องฟ้ายามเช้าตรู่อยู่สะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อจำสัมผัสคุ้นเคยนั้นได้ดี
“มายืนทำอะไรตรงนี้แต่เช้าครับ”
เขาจับหล่อนให้หมุนตัวมาเผชิญหน้า รอยยิ้มกว้างที่แต่งแต้มไปทั่วใบหน้าหล่อลากดินของชาริลล์ทำให้หล่อนต้องตื่นตะลึงได้ทุกครั้ง ทำไมชาริลล์ คาร์ตัน ผู้ชายสวมแว่นหนาเตอะคนนี้ถึงได้หล่อสะกดใจหล่อนนักนะ หล่อราวกับไม่ใช่คนจริงๆ ราวกับเทพบุตรบนสวรรค์
“ยิ้มอะไรครับคนสวย”
“ยิ้มให้กับคนรูปหล่อยังไงละคะ คุณชาร์ลหล่อมากเลยนะคะ โรสโชคดีจังที่ได้เป็นเจ้าของคุณชาร์ล ผู้หญิงคนอื่นคงอิจฉาโรสกันตาร้อนผ่าว”
พูดแล้วหล่อนก็หัวเราะ เขาอมยิ้มกว้างขึ้น ยกมือขึ้นยีผมของหล่อนอย่างเอ็นดู
“ผมไม่สนใจผู้หญิงคนอื่นหรอก จะคิดยังไงก็ช่าง ผมสนใจแค่เมียของผมคนเดียว ผมรักคุณนะโรสิตา รักมากด้วย...”
โรสิตาแก้มแดงก่ำ เพราะชาริลล์พร่ำพูดคำนี้มาตลอดทั้งค่ำ
