หลังจากผล็อยหลับไปได้ไม่นาน โรสิตาก็ต้องสะดุ้งตกใจตื่นกับเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือ หญิงสาวรีบคว้ามากดรับ พร้อมกับถามออกไปเสียงอ่อนแรง
“โรสค่ะ ใครคะ”
“ฉันเองยายโรส...”
เสียงร้อนรนที่ดังมาตามสายของมิตาทำให้โรสิตาฟื้นขึ้นจากความงัวเงีย
“มีอะไรหรือมิตา โทรมาดึกดื่นแบบนี้”
“เกิดเรื่องน่ะสิ”
“เกิดเรื่อง?”
โรสิตาทวนคำแต่ก็ยังไม่เข้าใจ
“ใช่ เมื่อกี้ฉันโทรคุยกับยายนก จำได้ไหมนก อุษณีย์น่ะ”
“อืมม์ ฉันจำได้ มีอะไรเหรอ”
“ยายนกบอกฉันว่าแม่ของเธอ... หนีออกจากบ้านน่ะ”
โทรศัพท์มือถือแทบร่วงหลุดจากมือ ดวงหน้างามซีดเผือด ความห่วงใยในตัวบุพการีอัดแน่นเต็มหัวใจ โรสิตาน้ำตาไหล
“แม่... แม่ของฉันหนีออกจากบ้าน... อีกแล้วเหรอ”
“ใช่น่ะสิ แต่นั่น... ยังไม่ใช่ข่าวร้ายสุดท้ายสำหรับแกนะยายโรส...”
นี่ยังมีเรื่องร้ายกว่านี้อีกหรือ โรสิตาเจ็บปวดกับโชคชะตาของตัวเองยิ่งนัก
“ว่ามาเถอะมิตา... ฉันทนรับได้ท
