แทนที่เขาจะเห็นใจบ้าง ชาริลล์ คาร์ตันกลับหัวเราะเยาะสะใจ
“นี่ไง... คือความปรานีของผม คุณนอนกับผม และผมก็จ่ายเงินให้กับคุณ ทุกอย่างถูกต้องทุกอย่างไม่มีการเอาเปรียบกัน ก็อย่างที่ผมบอกเมื่อตอนกลางวันไง เช่าชื้อเป็นรายเดือน”
“ฉัน... ไม่ตกลง...”
โรสิตาสะบัดแขนแรงๆ แต่ไม่หลุดแถมเขายังลากหล่อนเข้าไปชิดอกกว้างอีกต่างหาก กลิ่นกายของเขากรุ่นเข้ามาในจมูก และมันก็ยังมีอำนาจทำให้หล่อนมึนเมาได้เหมือนเดิม หล่อนรักเขา... รักชาริลล์ คาร์ตัน รักทั้งๆ ที่เขาเกลียดหล่อนเข้ากระดูกดำ
“หิวเงินไม่ใช่หรือไง ถ้าไม่ถ่างขา ผมก็ไม่จ่าย ไสหัวไปซะ”
คราวนี้ไม่ต้องดิ้นเขาก็ปล่อยจนเป็นอิสระ มิตารีบเข้ามากอดเพื่อน มองชาริลล์ที่ยืนทำหน้าตายียวนอย่างหมั่นไส้
“แล้วไอ้ที่ได้กินฟรีไปในวันนั้นล่ะ ทำไมไม่ยอมจ่าย จ่ายมาสิ พวกฉันจะได้ไป”
“ค่าตัวของเพื่อนเธอในวันนั้น... ยังจ่ายค่าโง่ให้กับฉันไม่พอเลย ดังนั้นอย่ามาเรียกร้องอะไร
