เมื่อได้มีโอกาสเช่นนี้ มีหรือที่เฉิงอี้จะปล่อยเธอไปง่ายๆ
“เฉิงอี้ ฉันต้องกลับแล้ว” อวี่หรันร้องประท้วง เมื่อเขาอุ้มเธอไปยืนที่ข้างโต๊ะในห้อง
“ไม่เอา” เขาซุกตัวลงที่แผ่นหลังของอวี่หรันอย่างออดอ้อน หากลูกน้องเข้ามาได้ยินในตอนนี้คงได้ตกตะลึง เมื่อเห็นนายใหญ่ของตนพูดเสียงหวานกับหญิงสาว
“หากฉันยังไม่กลับ คนที่องค์กรคงได้ออกตามหาแน่” เธอหันหลังกลับมามองเฉิงอี้ที่ยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง
“ผมส่งข้อความไปบอกคนของคุณแล้วว่าวันนี้คุณจะค้างข้างนอก”
“เฉิง อี้” อวี่หรันโวยวายออกมา แต่กลับถูกเฉิงอี้กระแทกกลับอย่างแรงเพื่อเป็นการลงโทษ
“เรียกผมว่า เหล่ากง หน่อย” เขากระซิบของหูด้วยเสียงกระเส่า
“ฉันเรียกเหว่ยกงว่า เหล่ากง” อวี่หรันตอบโดยไม่ได้คิด
“อวี่ หรัน คุณ”
“กรี๊ดด”
เฉิงอี้ได้ยินชื่อของสหายเก่า เขาก็ยกตัวของอวี่หรันจนขาเธอไม่ติดพื้น ยังดีที่มือของเธอยึดอยู่กับโต๊ะไม่เช่นนั้นหน้าคงได้ทิ่มพื้นไปแล้
