ท่านแม่บิดาข้าอยู่ที่ใด

เจ้าเปลี่ยนไปมาก

ตอนที่นางจะเข้านอน นางรู้สึกแปลกกว่าทุกวัน เพราะวันนี้หยุนซีถูกพาไปนอนกับบิดามารดาของนาง อวี่หรันจึงออกมาจากเรือนเพื่อคิดจะไปรับบุตรชายมานอนด้วย

“ดึกปานนี้ เจ้าจะไปที่ใด” เฉิงอี้เอ่ยถามนางอย่างแปลกใจ

“ข้าจะไปรับซีซีมานอนด้วยเจ้าค่ะ”

“หรันหรัน เจ้าไม่คิดจะบอกเหว่ยกงเรื่องซีซีจริงหรือ”

อวี่หรันกอดอกเลิกคิ้วมองเฉิงอี้อย่างประหลาดใจ

“มีเหตุผลใดที่ข้าต้องบอกเขา”

“อย่างไรเขาก็เป็นบิดาของซีซี”

“ท่านไม่คิดหรือว่าอาจจะไม่ใช่เหว่ยกงอย่างที่ท่านพูดก็ได้”

“หรันหรัน เจ้า”

“เอาน่าข้าเพียงแค่ล้อเล่นเท่านั้น ท่านอย่าได้ทำหน้าเช่นนั้น”

“หรันหรัน เจ้าเปลี่ยนไปมากนัก”

“เวลาเปลี่ยน คนย่อมเปลี่ยน” อวี่หรันเงยหน้ามองขึ้นฟ้า

เจ้าของร่างเดิมคงมีนิสัยที่ต่างกับนางมากนัก ไม่เช่นนั้นทุกคนคงไม่ตกใจกับคำพูดของนางมากเพียงนี้

“จริงของเจ้า แต่ข้าไม่เคยเปลี่ยน” เฉิงอี้มองหน้านางอย่างมีความหมาย

“ท่านชอบข้าหรือ” อวี่หรันเอ่ยถามอย่างตาใส

“หรันหรัน เจ้านี่ช่าง ไป ข้าจะเดินไปส่งเจ้าที่เรือนท่านน้า” เฉิงอี้ถลึงตาใส่อวี่หรัน ก่อนจะเดินนำหน้าไปทางเรือนของถานเสวี่ยหาน

“แค่ถามเท่านั้น ต้องทำเข้มขนาดนี้ด้วย” อวี่หรันบ่นพึมพำเบาๆ นางไม่รู้เลยว่าคำพูดของนางยิ่งทำให้ใบหูของเฉิงอี้แดงมากกว่าเดิม

เฉิงอี้ชอบญาติผู้น้องของเขามาตั้งแต่เด็ก แต่เมื่อรู้ว่านางกับเหว่ยกงสหายของเขารักกัน เรื่องนี้เขาก็ไม่เคยได้บอกนางให้รับรู้มาก่อน

ตอนที่นางออกเรือนแล้ว เขาก็ออกเดินทางจากเมืองหลวงโดยให้เหตุผลกับตระกูลว่าจะออกมาทำการค้าที่เมืองเหอหนาน แต่ไม่คิดว่านางที่เขาตามหามาเกือบปีจะอยู่ที่เหอหนานมาตั้งแต่แรกที่หายตัวไป

อวี่หรันเดินเข้าไปในเรือนของบิดามารดา เมื่อรู้จากสาวใช้ว่าหยุนซีอยู่อีกห้องกับแม่นมถาน นางก็รีบเข้าไปหาทันที

บุตรชายของนางยังไม่ยอมนอนเช่นกัน เมื่อเห็นอวี่หรันเดินเข้ามา เขาก็อ้าแขนเพื่อให้นางอุ้มทันที

“ข้าคิดไว้แล้วว่าเจ้าต้องนอนไม่ได้” อวี่หรันใจอ่อนยวบ นางรีบอุ้มเข้ามาแนบอก

ไม่รู้เหมือนกันว่าผู้ใดกันแน่ที่นอนไม่ได้ในคืนนี้

“ท่านบอกท่านพ่อท่านแม่ข้าด้วยเล่า ว่าข้าพาหยุนซีกลับเรือน”

อวี่หรันเพียงอุ้มบุตรชายออกมานอกเรือน เขาก็หลับคาอกของนางแล้ว

“ให้ข้าอุ้มให้ดีหรือไม่” เฉิงอี้เอ่ยถาม เพราะตอนนี้หยุนซีตัวของเขาอวบอ้วนยิ่งนัก

“ก็ดีเจ้าค่ะ ระวังเขาตื่นนะเจ้าค่ะ” อวี่หรันค่อยๆ ส่งตัวบุตรชายให้เฉิงอี้อย่างเบามือ

เฉิงอี้ไม่เคยใกล้ชิดกับอวี่หรันมากเพียงนี้มาก่อน ศีรษะของนางแทบจะติดอยู่ที่ปลายคางของเขาตอนที่นางวางหยุนซีในอ้อมแขน

“หรันหรัน” เฉิงอี้เอ่ยเรียกนางเบาๆ อย่างลืมตัว

“เจ้าคะ” อวี่หรันเงยหน้าขึ้นมามองเขา ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันมามากนัก

แต่หยุนซีน้อยขยับตัวเสียก่อน อวี่หรันนางจึงหันมาสนใจบุตรชายแทน

“มีอันใดเจ้าคะ” เมื่อเห็นว่าหยุนซีหลับสนิทนางก็เอ่ยถามเขาอีกครั้ง

“ไม่ ไม่มีอันใด”

“หึหึ ข้าคิดว่าท่านจะบอกรักข้าเสียอีก” อวี่หรันอดเย้าเขาออกมาไม่นาง

นางเพียงแต่พูดโดยไม่คิดอะไร เพราะใบหน้าของเฉิงอี้ตอนนี้น่ากลั่นแกล้งยิ่งนัก

แววตาของเฉิงอี้เปลี่ยนไป เมื่อเขาพิจารณานางอย่างถี่ถ้วน

“เจ้าไม่ใช่หรันหรันที่ข้ารู้จัก”

อวี่หรันนางก็ไม่ได้ตื่นตระหนกกับสิ่งที่เขาพูดออกมา นางหันกลับไปมองเฉิงอี้ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

“แล้วถ้าหากว่าใช่เล่า ท่านจะทำเช่นใด” นางเอ่ยถามอย่างไม่นึกกลัว

อวี่หรันไม่มีสิ่งใดที่ต้องกลัว หากพวกเขารู้แล้วรับเรื่องของนางไม่ได้ นางก็แค่กลับไปอยู่กับบุตรชายสองคนตามเดิม

เฉิงอี้มองใบหน้าของนางเนิ่นนาน เขารู้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบนางแล้ว ต่อให้คนเราจะลืมเรื่องในอดีต แต่ท่าทางและการพูดจาที่เรียนรู้มาตั้งแต่เกิดย่อมไม่มีทางเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้อย่างแน่นอน

“เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ ว่าเกิดสิ่งใดขึ้น”

อวี่หรันมองเขาอย่างครุ่นคิด นางไม่ควรไว้ใจบอกเรื่องของนางแก่ผู้ใดสักคน ไม่รู้ว่าหากเขารู้เรื่องจะจับนางไปเผาทั้งเป็นเหมือนในนิยายหรือไม่

“ไว้ข้าพร้อมเมื่อใด ข้าจะบอกท่าน” นางบอกปัดไป

“เจ้าไว้ใจข้าได้ ไม่ว่าเรื่องอันใด” อวี่หรันไม่มีทางเชื่อใจใครง่ายๆ

บทเรียนจากเรื่องนี้นางก็พบว่าแล้ว เสี่ยวตงในภพก่อนอยู่ข้างกายนางมาสิบกว่าปี นับประสาอะไรกับเฉิงอี้ที่นางเพิ่งพบได้ไม่กี่เดือน

ทั้งคู่เดินกลับเรือนไปอย่างเงียบๆ โดยไม่ได้พูดคุยสิ่งใดกัน เมื่อถึงหน้าเรือน เฉิงอี้ก็ส่งตัวหยุนซีให้นาง เพราะหากเข้าไปเรือนนางแล้วผู้อื่นพบเห็นคงไม่ดีนัก

“ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ” อวี่หรันขอบคุณเขาก่อนจะพาบุตรเข้าเรือนไป

เฉิงอี้ยังยืนนิ่งอยู่หน้าเรือน มองส่งนางเข้าไปในเรือนแล้ว เขาถึงได้เดินกลับไปเรือนของตนที่อยู่ด้านหลัง

ถานเสวี่ยหานพักอยู่ที่เมืองเหอหนานต่ออีกสามวัน เขาก็เตรียมตัวที่จะเดินทางกลับเมืองหลวง เพราะเขาไม่อาจถึงงานได้นานนัก แล้วยังต้องใช้เวลาเดินทางอีกเกือบเดือนกว่าจะถึงเมืองหลวงด้วย

ในตอนแรกที่ตู้หลานนางจะอยู่ที่เหอหนานก็ไม่อาจทำได้ เพราะเรื่องในเมืองหลวงยามนี้กำลังเกิดการเปลี่ยนแปลง หากนางหายมาอยู่ที่เหอหนานซึ่งไม่มีความเกี่ยวข้องกับตัวนางเลย เรื่องของบุตรสาวต้องถูกผู้อื่นล่วงรู้แน่นอน