ท่านแม่บิดาข้าอยู่ที่ใด

เปิดร้าน

เสี่ยวตงรีบพยักหน้ารับคำของอวี่หรัน พร้อมทั้งส่งสัญญาซื้อขายของทั้งหมดให้นาง

เรือนหลังแค่นี้จะนอนกันอย่างไร นางไม่ลืมหันไปมองค้อนเสี่ยวตงที่ยืนซึมเป็นแมวป่วยอยู่ที่หน้าเรือนของนาง

“วันนี้พวกท่านก็นอนเบียดกันไปก่อนเจ้าค่ะ ห้องว่างมีเพียงสองห้อง พวกท่านก็แบ่งกันเองเถิด”

อวี่หรันนางให้พวกเขานำของที่ซื้อมาไปเก็บในห้อง แล้วค่อยออกมาพูดคุยกัน หยุนซีก็คลานเล่นอยู่ที่พื้น มองพวกเขาอย่างสนใจ

นางให้ทุกคนแนะนำตัวเสียก่อน จะได้เรียกกันถูก

ลุงถัง เคยเป็นพ่อบ้านมาก่อน ภรรยาของเขาป้าเหมยนางเป็นแม่ครัวเก่า ทั้งสองมีลูกชายหญิงตามมาด้วยอีกสองคน เสี่ยวซานกับเสี่ยวเหยา

ส่วนบุรุษอีกสองคน เฉิงอี้เห็นว่าหน่วยก้านดีเขาจึงซื้อมาให้อยู่กับอวี่หรัน จากข้อมูลของทั้งคู่เคยทำงานเป็นทาสอยู่ในสำนักคุ้มกันภัย วรยุทธ์ติดตัวก็มีไม่น้อย

อวี่หรันนางตั้งชื่อให้ว่า อาหมานกับอาสุ่ย เพราะทั้งสองไม่มีชื่อเป็นของตนเอง

“ป้าเหมยกับเสี่ยวเหยา เรื่องทำอาหารข้าฝากพวกท่านด้วย ลุงถังท่านก็ทำตำแหน่งพ่อบ้านตามเดิม ข้าจะทำการค้า ต่อไปท่านจะเป็นคนออกหน้าให้ข้า”

“ส่วนเสี่ยวซาน อาหมาน อาสุ่ย พวกท่านไปช่วยพี่ตงสร้างเรือนให้พวกท่านก่อน ตอนนี้ข้ายังไม่มีงานใดให้พวกท่านทำ”

ป้าเหมยนอกจากจะทำอาหารและช่วยทำงานบ้านแล้ว เขายังมาช่วยดูแลหยุนซีน้อยให้อีกด้วย เสี่ยวเหยานางก็ทำงานได้ดี เก็บกวาดเรียบร้อยจนอวี่หรันนางพอใจ

“เอ่อ นายหญิง สามีท่านเล่า บ่าวไม่เห็นเลยเจ้าค่ะ” ป้าเหมยเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ตายไปแล้ว” นางตอบอย่างไม่ใส่ใจ ใครเป็นบิดาของหยุนซีนางยังไม่รู้เลย สู้บอกว่าตายไปแล้วจะได้ไม่ต้องตอบคำถามเพิ่มดีเสียกว่า

“บ่าวขออภัยเจ้าค่ะ” ป้าเหมยรีบคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ข้าผิดเองที่ไม่ได้พูดเรื่องนี้ตั้งแต่แรก ป้าเหมยต่อไปท่านไม่ต้องคุกเข่าแล้ว คนอื่นก็เช่นกัน ข้างงหัว” ประเดี๋ยวลุกนั่งกันทั้งวัน นางยังเหนื่อยแทน

“เจ้าค่ะ”

อวี่หรันนางส่งแบบให้ลุงถังไปดูร้านค้าที่เสี่ยวตงเปิดแทนนาง เพราะนางอยากให้เขาจัดร้านตามแบบที่นางวาดขึ้น เพื่อดึงดูดให้ลูกค้ามาดูของที่ร้าน

นางยังให้เขาทำหุ่นไม้ที่มีขนาดเท่าเด็กเล็ก จนไปถึงเด็กอายุสามหนาว เพื่อจำลองวิธีใช้ให้ลูกค้าที่เข้ามาดูของเข้าใจได้ง่ายขึ้น

เสี่ยวตงกับทุกคนที่เห็นวิธีการเสนอขายของนางก็ล้วนแต่ตกตะลึง เพราะการขายเช่นนี้พวกเขาก็เพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก

“นายหญิง การค้าของท่านต้องขายดีแน่ขอรับ” ลุงถังเอ่ยอย่างมั่นใจ

“หากข้ายดีอย่างที่ท่านว่า ข้าจะให้รางวัลกับพวกท่านทุกคนอย่างแน่นอน” เรื่องนี้นางใจกว้างอยู่แล้ว ไม่ว่าจะภพไหน เงินโบนัสจะช่วยให้คนงานมีแรงใจในการทำงานได้เป็นอย่างดี

“ขอบคุณนายหญิงขอรับ”

“พอๆ เจ้าค่ะ วันนี้ท่านซื้อรถม้ากลับมาด้วยเลยเจ้ค่ะ” อวี่หรันโบกมือเมื่อเห็นว่าลุงถังจะคุกเข่าคำนับนางอีกแล้ว

ร้านของเสี่ยวตงก็เตรียมที่จะเปิดขายแล้ว ลุงถังก็ทำตามแบบที่อวี่หรันนางให้มาตรงตามทุกอย่างไม่ได้ขัดคำสั่ง

ชาวบ้านที่ผ่านไป ผ่านมาก็ให้ความสนใจตั้งแต่ที่ร้านยังไม่เปิด เรือนใดบ้างที่ไม่มีเด็ก หากมีสิ่งของช่วยทุ่นแรงพวกเขาย่อมยินดีอยู่แล้ว

วันเปิดร้าน อวี่หรันนางก็ไม่ได้ไป เพียงส่งให้ลุงถังไปจัดการทุกอย่างแทนนาง เพียงวันแรกที่เปิดขาย ยอดสั่งจองก็แทบจะทำให้เสี่ยวตงตกใจจนเป็นลมแล้ว

เปลนอนเด็กขายได้ถึงหนึ่งร้อยตัว แม้ราคาจะตัวละสิบตำลึงเงินก็ยังขายดี รถเข็นเด็กที่แปลกตาตัวละสามสิบตำลึงเงิน ขายวันแรกไปห้าสิบคัน

เปลเด็กป้าฉีก็จ้างคนในหมู่บ้านที่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาช่วยเย็บผ้าที่รองนอน

อวี่หรันบอกเสี่ยวตงไว้แล้วว่า สิ่งของที่เขาว่างขายต่อไปจะมีคนทำออกมาเลียนแบบ ให้เขารีบขายตั้งแต่แรก พร้อมทั้งรับยอดขายจากพ่อค้าต่างเมืองที่เขามาทำการค้าไว้ด้วยเลย

หลังจากนี้ยอดขายอาจจะลดลง แต่อย่าให้เขากังวล นางจะให้แบบของใช้อย่างอื่นแก่เขาอีก

เสี่ยวตงเคยจับเงินมากขนาดนี้เสียที่ไหน เมื่อได้ออเดอร์มาเขาก็รีบหาคนงานมาเร่งทำทันที เขาแทบจะรอเห็นสินค้าแบบใหม่ไม่ไหวแล้ว

ผ่านมาหนึ่งเดือน เรือนที่สร้างเพิ่มเพื่อให้คนงานที่ซื้อมาใหม่อยู่สองเรือนก็เสร็จลง

เครื่องเรือนอวี่หรันนางก็ให้พวกเขาใช้ของที่เหมือนกับที่นางใช้ เรื่องนี้อยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน เพราะไม่คิดว่าอวี่หรันนางจะให้ทุกคนได้นอนเตียง

เพราะเมื่อก่อนทุกคนล้วนแต่นอนพื้น มีเพียงผ้าห่มพื้นบางปูรองนอนเท่านั้น แต่เรือนหลังใหม่ พวกเขาต่างมีห้องส่วนตัว ไม่ต้องนอนเบียดกันอีกแล้ว อาหารที่กิน นายหญิงกินเช่นไร พวกเขาก็ได้กินเช่นนั้น แล้วยังได้กินพร้อมกับนาง ไม่ต้องคอยกินอาหารที่เหลือจากเจ้านาย

อวี่หรันเมื่อเห็นร้านเครื่องไม้ของเสี่ยวตงอยู่ตัวแล้ว นางจึงคิดจะทำการค้าสบู่ แต่เพราะไม่รู้ว่าจะทำให้สบู่ที่นางใช้เองตอนนี้หอมขึ้นมาได้อย่างไรจึงยังไม่ได้ทำออกมาขายเสียที

แต่ก่อนที่นางจะเริ่มทำการค้าสบู่ คนของเฉิงอี้ก็แจ้งเรื่องการมาถึงของบิดามารดานาง

อวี่หรันเมื่อรู้เรื่องจากลุงถัง เพราะเขาเข้าเมืองไปดูร้านค้าให้นาง แล้วรีบนำเรื่องกลับมาบอก ก็อดจะถอนหายใจออกมาไม่ได้

นางไม่มีความทรงจำเดิมของเจ้าของร่างอยู่เลย เลยไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นบิดามารดาจริงหรือไม่ อีกอย่างนางในภพก่อน การแสดงความรักกับคนในครอบครัวคือเรื่องที่นางไม่เคยทำมาก่อน

นอกจากจะทำเรื่องที่พวกเขาคาดหวังกับนาง นอกจากนั้นความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวก็เหมือนเป็นเพียงคนร่วมบ้านเท่านั้น

“นายหญิงจะให้พวกเขามาที่เรือน หรือท่านจะไปพบพวกเขารอรับ”

“ไปพบพวกเขาที่เมืองเถิด”