"มึงจะไม่โทรตามให้ยัยนั่นกลับมาใช่ไหม ดี!.."
"...งั้นกูจะไปตามด้วยตัวของกูเอง!"
น้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด ที่เชื่อว่า หากใครได้หลงฟัง ก็อาจจะกลัวมาก แต่ทว่า มันกลับไม่ได้ทำให้พัฒนพงษ์รู้สึกเกรงกลัวขึ้นมาแม้สักนิด เขาหลุดเสียงหัวเราะดังลั่น พร้อมๆกับการหมุนกายกลับไปมองตามหลังของเพื่อนรัก บูรพาอาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ว่าเผลอแสดงอาการใดออกมาบ้าง กลับกัน คนที่มีสติครบถ้วนอย่างพัฒนพงษ์ กลับเห็นอะไรหลายๆอย่างที่เพื่อนของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน
@ห้องอาหารภายในโรงแรมNT.
"เป็นโชคดีของผมใช่ไหมครับ ที่วันนี้ยอมมาเจรจากับบริษัทของคุณแทนคุณพ่อ"
น้ำเสียงที่แสดงออกถึงความดีใจ ทำให้ลีลาเลือกที่จะยิ้มแห้งๆกลับไป มือบางที่กำชายกระโปรงตัวเองแน่นในตอนแรก ค่อยๆคลายออกช้าๆ ความกดดันที่เธอคาดว่าจะได้เผชิญ แปรเปลี่ยนเป็นความโล่งว่างไม่อึดอัด เมื่อคนที่เธอมาพบในวันนี้ ไม่ได้มีท่าทีน่าเกรงขาม หรือเป็นศัตรูแบบที่
