"ทานเยอะ ๆ นะคะ จะได้มีแรงอยู่กับหนูตลอดไป" สิ้นเสียงหวานคีตะก็ยื่นหน้าไปกินข้าวต้มที่ถูกป้อนด้วยฝีมือลูกสาวสุดที่รัก ทำเอาคนป้อนยิ้มหวานด้วยความดีใจที่เห็นคนเป็นพ่อทานข้าวได้มากกว่าทุกวัน แถมขณะนั้นก็ยังเปิดเพลงที่พ่อและเธอชอบฟังด้วยกันไปด้วยบรรยากาศจึงเริ่มมีสีสันและชีวิตชีวาขึ้นหลังจากที่เธอดูแลพ่อตลอดหนึ่งสัปดาห์
"เก่งมากเลยค่ะ อีกคำนะคะ" แล้วคำต่อมาก็ตามมาติด ๆ เล่นเอาสุดารัตน์ที่มองมาจากโซฟาข้างเตียงอดยิ้มกับภาพของสองพ่อลูกไม่ได้
"มิวสิค…" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับกุมมือของลูกสาวไว้
"คะ?"
"หนูรู้ใช่ไหม พ่อเหลือเวลาไม่เยอะแล้ว"
"พ่อ…อย่าพูดแบบนี้สิคะ" เจ้าของมือเล็กกุมมือกลับไว้แน่น เธอใจไม่ดีทุกครั้งที่ได้ยินคนเป็นพ่อพูดถึงความตายที่ใกล้เข้ามาทุกที และใช่...มันยังเป็นความจริงที่เธอยังรับไม่ได้ แม้จะอยู่กับมันมาอาทิตย์เต็ม ๆ แล้วก็ตาม
ใครจะไปทำใจได้...
"พ่ออยากให้หนูมีคนดูแล
