หลังจากนอนร่วมเรียงเคียงหมอนเพื่อพักเหนื่อยในห้องนอนเล็กที่ทัพจัดให้ไพลินนอนตั้งแต่วันที่เธอมาที่ตำหนัก บ่ายคล้อยของวันไพลินก็รู้สึกตัวตื่นก่อน
ความปวดเมื่อยแถว ๆ บั้นเอวทำให้รู้ว่าเรื่องของเธอกับทัพเกิดขึ้นจริงไม่ใช่ฝัน เรื่องราวของเขากับเธอเดินมาสู่จุดที่ว่าจะเดินไปต่อหรือถอยหลัง
หญิงสาวประมวลผลในเวลาเสี้ยววินาทีแล้วก็อมยิ้ม แน่นอนล่ะว่ามันต้องไปต่อ!
ไพลินขยับตัวไปกอดแขนคนข้างกายอย่างหวงแหน เมื่อเห็นว่าเขาลืมตาตื่นแล้วมองมาทางเธอ หญิงสาวก็ส่งเสียงหงุงหงิงในลำคอออดอ้อนพ่อหมอหนุ่ม
“พี่ทัพ เราเป็นผัวเมียกันแล้ว เราควรนอนห้องเดียวกัน คืนนี้พี่ย้ายมานอนห้องไพลินดีไหม”
ในตอนที่ถามเขาหญิงสาวไม่ได้ป้ายน้ำมันพรายเพื่อล่อลวงเขาเลย ถ้าเขาไม่มานอนห้องเธอ เธอจะเก็บของไปนอนห้องเขาอยู่ดี
“ห้องนี้เตียงเล็กเกินไป”
“งั้นไพลินเก็บของไปนอนห้องพี่ทัพก็ได้”
เมื่อเห็นว่าเขานิ่ง ไม่ได้ตอบอะไร ไพลินก็ขยั
