ณ ตำหนักเทพมงคล
“ไอ้ทัพ ตอนนี้ไพลินเป็นเจ้าหนี้เงินกู้แทนไอ้กันต์ไปแล้วว่ะ เขาขอกู้มึงร้อยละห้าเอาไปปล่อยต่อร้อยละสิบ”
“อืม กูโอเคกับดอกร้อยละห้า ส่วนต่างถือว่าเป็นค่าดำเนินการของเขาก็แล้วกัน” ทัพที่กำลังเตรียมแผนงานสำหรับการเปิดตำหนักในครั้งต่อไปพูดโดยที่ไม่ได้เงยหน้าจากรายงานยอดขายวัตถุมงคลในรอบก่อน
“ทัพ มึงไปรดน้ำมนต์กับพระอาจารย์ที่วัดดีไหม กูว่าตอนนี้มึงน่าจะโดนของ” อมตะพูดตรง ๆ
ทัพหยุดชะงักมือแล้วหันมามองคนพูด
“เพ้อเจ้อ”
"ไอ้อมตะ มึงดูไม่ออกเหรอนั่นมันธุรกิจผัวเมียชัด ๆ" เปรมด่าสมทบ
“มึงจริงจังกับไพลินแค่ไหนวะ” ถึงแม้จะผูกข้อมือและบอกชาวบ้านว่าเป็นผัวเมียกันแต่ในด้านกฎหมายพวกเขาไม่มีทะเบียนสมรสมาผูกมัด และในด้านของความรู้สึกนั้นอมตะยอมรับว่าเขาเดาไม่ออก ถ้าทัพไม่ได้โดนของก็แปลว่ามันมีใจ
“กำลังดูอยู่” ทัพตอบแล้วก็เลือกจำนวนของขลังที่ต้องนำออกมาจากสต๊อกเพื่อปลุกเสกต่อ “คุยเรื่อ
