ชายหนุ่มไม่มีวันได้ยินเสียงของเธอ ตอนนี้เขากำลังฟังเสียงของตัวเอง สายตาของเขาไม่เคยหยุดสังเกตสิ่งรอบกาย จับตา เฝ้ามองหาบางอย่างที่อาจนำไปสู่การพบเจอตัวเธอ เขาเร่งเครื่องยนต์ของรถกระบะคันเก่าด้วยความเร็วที่อาจมีปัญหาตำรวจทางหลวง แต่เขาไม่เคยหวาดกลัวกับรอยยิ้มที่ไม่เป็นมิตรเหล่านั้น
การขับขี่เร็วจนกลัวว่าอนาคตจะหาไม่ ทำให้คนนั่งข้างๆ รู้สึกพะวงถึงข้อนี้ เธอรู้สึกอยากจะอาเจียนขึ้นมา ทุกครั้งที่เขาเลี้ยวหรือเปลี่ยนเส้นทาง หัวใจของเธอพะอึดพะอม จนต้องก้มมองมือที่ประสานกันบนหน้าตักของตัวเอง
“คุณจะรีบไปไหนคะ”
“ตามหาเพื่อนคุณ”
“ถ้าเธอยืนอยู่ตรงข้างทาง เราอาจจะพลาดเพราะมองไม่เห็นเธอ”
“สายตาของผมดีกว่าเหยี่ยวอีก” หมอนี่ยอตัวเองจนชินปาก เธอรู้มาจากเพื่อนของเธอเอง “คุณไม่ต้องกังวล เดี๋ยวเราก็เจอเธอ”
แต่เธอกังวล สีหน้ากลัดกลุ้มใจอย่างเห็นได้ชัด
“อยู่ไหนนะ นี่ก็ใกล้จะมืดค่ำแล้วด้วย” เจ้าหล่อนวัดจา
