“มีสิ”
เขาพูดพร้อมกับล้วงหยิบของบางอย่างในเสื้อสูทออกมา แล้วยื่นให้หญิงสาว เธอรับมาถือไว้ บอกตัวเองว่าอย่างเพิ่งดูในตอนนี้ เธอรู้ว่ามันเป็นอะไรสักอย่างที่อาจทำให้เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
“แค่นี้ใช่ไหม”
เขาพยักหน้า เธอเบี่ยงตัวจะเปิดประตูรถ เขาจับแขนเธอไว้
“แค่จะมาส่งข่าวเท่านั้น คุณไม่ต้องไปก็ได้นะ ผมเข้าใจ”
“รู้แล้ว” เธอผลักประตู ลงจากรถ ปิดประตูดังปัง เธอไม่หันกลับมามองรถคันนั้นอีกเลย เธอเดินข้ามถนนไปอีกฝั่ง เธอรู้ว่าเขาอาจจะกำลังมองเธออยู่ เธอไม่อยากหันไปโบกมือให้เขาเลย ทั้งที่รู้สึกว่ามันอาจจะเป็นการบอกลาตลอดชีวิตก็ได้
ฟ้าอำไพกลับเข้ามาในร้าน มารตีถามทันทีว่าออกไปไหนมา แน่นอน เธอไม่มีแรงจะตอบหรอก ตอนนี้ตัวเธอกำลังสั่นเทา หัวใจของเธอก็สั่นผวา มันเหมือนกับว่าสะท้านสะเทือนไปหมดทั้งตัว หญิงสาวขึ้นชั้นสองของร้านโดยทันที และตรงเข้าไปในห้องส่วนตัว เมื่อปิดประตู เธอยืนพิงประตูบานนั้น ด
