แก้วกัลยากลัวไพรัลย์พอสมควร ทั้งที่เธอไม่อยากทำตามคำสั่ง แต่เธอก็ต้องทำ ประตูรถปิดดังปัง เพื่อระบายโทสะ เสียงนั้นบาดใจเจ้าของรถมิใช่น้อย
ใบหน้าเข้มๆ ของเขาดุขึ้นเล็กน้อย เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างท้าทาย ฟ้าอำไพเองก็เครียดไม่แพ้เขา เธอจ้องมองหน้าเขา จ้องตาเขา จ้องราวกับจะหยั่งให้ลึกถึงก้นบึ้งหัวใจ
“คุณคิดจะทำจริงๆ ใช่ไหม”
ชายหนุ่มละสายตาจากดวงตาของเธอ เมินหน้ามองไปทางอื่น
“ต้องขอโทษด้วยนะ นี่เป็นสิ่งที่แก้วเขาอยากได้”
ฟ้าอำไพสะกดใจให้นิ่งที่สุด
“คุณมันคนใจดำ คุณรู้จักคนในตลาดนี้ตั้งมากมาย ทุกคนรักคุณ แต่คุณก็ทำร้ายพวกเขาได้อย่างเลือดเย็น คุณยังใช่คนอยู่รึเปล่า”
“ผมเป็นยังไง คุณน่าจะรู้ดี”
คำพูดของเขาทำให้เธอสะดุดใจอย่างแรง
“ใช่ ฉันรู้ดี คุณน่ะมันคนไม่มีหัวใจ”
เขาเงียบไป ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความเสียงดุดัน
“ใครจะคิดยังไงก็ช่าง แต่ทุกอย่างต้องเดินหน้า จะมัวยึดติ
