รุ่งเช้าซุนเหยานางต้องยอมกลับไปที่จวนตระกูลซู เพราะซูเซวียนที่ไล่ให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่ยอมกลับไป
“ข้าจะไปเยี่ยมท่านแม่ แต่ยังไม่คิดจะกลับไปอยู่ท่านเข้าใจใช่หรือไม่” ซุนเหยานางยังไม่เชื่อว่าซูเซวียนอยากจะใช้ชีวิตกับนางจริงๆ เขาเหมือนผีเข้า ประเดี๋ยวดีประเดี๋ยวร้ายนางตามอารมณ์ไม่ถูก
“หึ เช่นนั้น ข้าจะย้ายมาอยู่กับเจ้าที่นี่เสีย”
“ซูเซวียนท่านมันบ้าไปแล้ว ตอนที่ข้าแต่งให้ท่าน ทำไมถึงไม่ดูแลให้ดี มาตอนนี้ท่านต้องการอันใดจากข้า ข้ายอมท่านมากพอแล้ว ออกจากจวนของข้าไปเสีย ข้ายืนยันคำเดิม ว่าเพียงแค่ไปเยี่ยมท่านป้าเท่านั้น”
แม้แต่คำเรียกขานมารดาของเขา ซุนเหยานางก็เปลี่ยนไปแล้ว ซูเซวียนจ้องมองนางไม่ยินยอม เหตุใดสตรีเช่นซุนเหยาจึงได้พูดยากถึงเพียงนี้
“ดี เช่นนั้นข้าก็จะไม่เอ่ยเรื่องนี้กับเจ้าอีก ในเมื่อเจ้าอยากจะหย่าขาดกับข้านัก ข้าจะทำให้เจ้าสมปรารถนา”
ซุนเหยามองตามแผ่นหลังของซูเซวียนที่โมโหนา
