เสียงหัวเราะของซูเซวียนทำให้ทหารที่เดินผ่านกระโจมของเขาต่างตกตะลึง เพราะนานเพียงใดแล้วที่ท่านแม่ทัพของตนไม่หัวเราะออกมาเช่นนี้ หรือพวกเขาแทบจะไม่เคยได้ยินมาก่อน
หงอี้ก็วิ่งเข้าไปในกระโจมของซูเซวียนด้วยความที่อยากรู้ว่าเขามีความสุขได้อย่างไร ในเมื่อสถานการณ์เรื่องสงครามตึงเครียดเช่นนี้
“ท่านมีเรื่องน่ายินดีอันใด”
“เหยาเหยาของข้า นางตั้งครรภ์แล้ว”
“ห๊า เร็วถึงเพียงนี้ แล้วตอนที่นางเดินทางจะมีอันตรายหรือไม่” หงอี้อดเป็นห่วงซุนเหยาไม่ได้ เมื่อนึกถึงตอนที่นางเดินทางด้วยม้าเร็ว
ซูเซวียนเมื่อนึกถึงคำพูดของหงอี้ เขาก็รีบลุกขึ้นทันที
“อาอี้ เจ้าบอกผู้อื่นด้วย ข้าไปด้านนอก เพียงสองชั่วยามจะรีบกลับมา”
หงอี้วิ่งตามออกมาก็เห็นแค่แผ่นหลังของซูเซวียนที่ควบม้าวิ่งออกจากค่ายไปแล้ว
“เพ้ย ข้าก็อยากจะไปกับท่านด้วย” นางเดินเตะดินกลับไปแจ้งผู้อื่นอย่างหัวเสีย
เขาไม่คิดจะชวนนางไปด้วยหรืออย่างไร นางก็อย
