ดารัณมองหน้าสามีด้วยความรู้สึกที่เศร้าเล็กน้อย ไม่รู้ทำไมรู้สึกใจหายอย่างประหลาดนัก
“ผมไปจัดการงานที่ห้องทำงานก่อนนะ” ภูรินทร์จูบที่ริมฝีปากเบาของเธอเบาๆ อย่างต้องการไถ่โทษแล้วก็ละจากเธอไป เขาต้องจัดการเรื่องที่มันคาราคาซังให้จบ แล้วจะได้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับดารัณ เขาต้องสู้...และอดทน ต่อจิตใจความรู้สึกเปลี่ยนไป
“ค่ะ”
------
หลังจากสามีออกไป เธอนอนคิดจนรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทำไมความจำเธอเลือนลางทับซ้อนระหว่างใบหน้าสามีและคนอื่น ยิ่งตอนอยู่ในห้องน้ำนั้น เธอเหมือนความฝัน ลำเอ็นที่ใหญ่และยาวนั่น คืออะไร แล้วคนนั้นเป็นใคร ทำไมใบหน้าเหมือนสามีนัก
ยิ่งตอนเช้าก็ยังฝันอีก จนเธอปวดหัวไปหมด เมื่อไม่อยากคิดต่อแล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำ อาบน้ำให้สดชื่น จะได้หายปวดหัว เธอเลิกคิดแล้วเดินออกมาข้างนอก ก็เจอเข้ากับคุณประพจน์พอดี
“สวัสดีค่ะคุณประพจน์ เมื่อคืนรัณทำเรื่องน่าอายใช่ไ
