บทที่ 29 บทส่งท้าย กลับมาเป็นครอบครัว 1/2

842 Words

จากที่ตั้งใจจะดิ้นออกจากอ้อมแขน จึงเปลี่ยนเป็นกอดเขาไว้แน่นอีกครั้ง “ลูกคิดถึงคุณมากค่ะ” เธอบอกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนลงไม่แข็งกระด้างเหมือนวันก่อน ในใจก็กลัวว่าเขาจะหายไปอีก แล้วลูกจะคิดถึงเขา “แล้วคุณล่ะ คิดถึงผมบ้างไหม” เสียงนุ่มถามเธอทั้งที่ยังไม่ปล่อยจากอ้อมแขน แต่แล้วก็มีเสียงเด็กน้อยที่สะดุ้งตื่นแล้วก็ร้องไห้หาแม่ ดังขึ้น “ฮื้อ ๆ แม่ขา...!” “นับดาวลูก” ชายหนุ่มรู้สึกเซ็งทันที เมื่อมีคนขัดจังหวะโดยเฉพาะเป็นลูกสาวตัวน้อยของเขา จนคนเป็นพ่อและแม่ต้องเลิกกอดกันชั่วคราวแล้วเปิดประตูไปหาลูกรัก “แม่ขาไปไหนมาคะ” “ไปเปิดประตูให้พ่อขาของหนูไงลูก พ่อขามาหาแล้วนะคะ” “จริงเหรอคะ อ๊ายพ่อขา” เด็กน้อยรีบเอามือขยี้ตาแล้วก็โผเข้ากอดพ่อขาของตัวเอง “พ่อขามาหานับดาวแล้ว ดีใจจังเลยค่ะ” “พ่อขาทนคิดถึงหนูไม่ไหว รอให้เช้าก็กลัวใจจะขาดเลยรีบมาหาตั้งแต่คืนนี้เลยค่ะ” คนเป็นพ่ออุ้มลูกสาวขึ้นหอมแก้มซ

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD