บทที่ 31
กฤติชัยเลิกคิ้วด้วยความแปลกประหลาดใจ เมื่อหลังจากดึงผ้าปิดปากออกจากใบหน้าของนารีรัตน์แล้ว เขาก็เห็นรอยยิ้มหวานฉ่ำของหล่อน
“นี่ผมคงไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม ที่เห็นว่าคุณยิ้มให้ผม”
“คุณไม่ได้ตาฝาดไปหรอกค่ะคุณกฤติชัย นารียิ้มให้กับคุณจริงๆ ค่ะ”
กฤติชัยยังไม่เชื่อกับสิ่งที่เห็น เขาทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ กับร่างที่ถูกมัดมือมัดเท้าเอาไว้ของนารีรัตน์ และจ้องหน้าหล่อนเขม็ง
“คิดจะหลอกอะไรผมอีกล่ะ”
ศีรษะของนารีรัตน์ส่ายไปมา ใบหน้าสวยหวานเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มละมุนละไม
“นารีไม่ได้จะหลอกลวงอะไรคุณอีกแล้วล่ะค่ะ”
“แล้วทำไมคุณเปลี่ยนเร็วปุบปับแบบนี้ล่ะ เมื่อคืนยังสาปแช่งให้ผมไปตายอยู่เลย” สายตาของกฤติชัยไม่ละไปจากใบหน้าของนารีรัตน์เลยแม้แต่วินาทีเดียว เพราะเขาต้องการจะหาพิรุธบนดวงหน้างามให้เจอ แต่กลับหาไม่พบเลย
“นารีนอนคิดมาทั้งคืนแล้วค่ะ”
“คุณคิดอะไร”
นารีรัตน์น้ำตาซึม มองหน้ากฤติชัยด้วยสายตาที
