บทที่ 44
หลังจากนอนจมปลักกับคราบน้ำตาอยู่หลายชั่วโมง เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางไว้บนหัวเตียงก็กรีดร้องขึ้นดังลั่น โอลาญ่ารีบลนลานคว้ามันขึ้นมากดรับ และทันทีที่แนบมันกับหู เสียงของไอร่าก็เล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์ทันที สาวน้อยกำมือถือแน่นด้วยความรู้สึกเจ็บช้ำ
“ไม่ต้องโทรหาฉันอีกนะ ฉันไม่อยากคุยกับคนหน้าซื่อใจคดแบบเธอ”
กำลังจะวางสายแต่เสียงหัวเราะของอดีตเพื่อนร่วมงานที่ทำท่าจะจองเวรไม่เลิกอย่างไอร่าก็ดังขึ้นมาอีก โอลาญ่าเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรงพยายามข่มโทสะเอาไว้สุดกำลัง
“ฉันจะโทรมาถามว่าเธอเห็นหนังสือพิมพ์เช้าวันนี้หรือยัง”
“ฉันไม่สนใจ และไม่คิดจะอ่านมันด้วย เธอมีธุระกับฉันแค่นี้ใช่ไหมไอร่า” โอลาญ่าจะตัดสาย แต่ก็ถูกคู่สนทนาเอ่ยขัดขึ้นซะก่อน
“งั้นก็แสดงว่าเธอยังไม่ได้อ่านสินะ เอาอย่างนี้ไหม ฉันจะอ่านให้ฟัง”
เสียงของไอร่าหัวเราะมาตามสาย มันบาดลึกเข้าไปกัดกินเนื้อของหัวใจจนเลือดทะลัก
ทำไมน
