น้ำเสียงของเขาทั้งสั่นพร่าและเต็มไปด้วยความกลัว คิดถึงในยามที่ดมิทรีข่มขู่เขาแล้วอีเลียนก็ยังจดจำภาพและความรู้สึกในยามนั้นได้อย่างชัดเจน
“แกกลัวแล้วน้องฉันไม่กลัวเหรอวะ!” ทว่านอกจากไม่ยอมรับคำขอโทษแล้ว ชลนรรจ์ยังเขย่าร่างของเพื่อนไปมาด้วยความโกรธจัด “หา! แกทำกับผู้หญิงได้ยังไงอีเลียน หา!” เขาตะคอกใส่อีกฝ่ายซ้ำๆ ดวงตาสีน้ำตาลเต็มไปด้วยความโกรธเคืองผสมกับความผิดหวังในตัวเพื่อนเสียจนอีเลียนน้ำตาซึม
“ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ”
หนุ่มลูกครึ่งอิตาเลียนได้แต่พึมพำซ้ำไปมาเช่นนี้ด้วยความรู้สึกผิดจากใจ และชลนรรจ์ก็ไม่อาจทนฟังได้อีกต่อไปแล้ว ชายหนุ่มผุดลุกขึ้นยืน เขาจ้องมองเพื่อนสนิทด้วยความโกรธ...หากไม่ได้เกลียดอีกฝ่าย แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากเข้าใกล้หรือเห็นหน้าคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของน้องสาวของเขา
ถ้าเรื่องมันไม่เป็นไปอย่างที่อีเลียนคาดเอาไว้ก็ถือว่าดีไป...และเขาคงจะพออภัยให้อีกฝ่ายได้
