ชลธิณาน้ำตาไหลพรากอย่างห้ามไม่อยู่อีกครั้ง เมื่อเขาส่งคำถามบาดใจที่ทำให้เธอได้แต่สะอึกสะอื้นและพูดไม่ออกเถียงไม่ได้แม้แต่คำเดียวเพราะมันคงจะจริงอย่างที่เขาพูดว่าเธอมันใจดำอำมหิตเสียจนเขาจะปฏิบัติราวกับเธอไม่ใช่คนก็แปลกอีกต่อไปแล้ว!
“แล้วอย่างนี้...เธอยังกล้าคิดว่าฉันจะมองเธอเป็นคนอีกเหรอ...?!”
จบคำพูดนั้น ชายหนุ่มก็กระแทกร่างเธอเข้ากับหัวเตียงอีกครั้ง
ได้ยินเสียงโซ่กระทบกันดังกราว หญิงสาวถึงกับมึนเพราะแรงกระแทกนั้น หากไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะปกป้องตนเอง
“ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉัน…” หญิงสาวพร่ำขอโทษเขาซ้ำๆ ไม่ขาดปาก หากยิ่งเธอเอ่ยขอโทษมากเท่าไร กลับกลายเป็นว่าเธอกลับยิ่งกระตุ้นโทสะของเขามากขึ้นเท่านั้น
“เธอยังไม่เคยรู้สึกเจ็บปวด สูญเสียคนที่รักสินะ”
“…”
“เธอยังไม่เคยทนมองคนที่เธอรักที่ต้องเจ็บปวดทุรนทุรายเพราะฝีมือของคนชั่วคนหนึ่งใช่ไหม”
“ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ถ้า…” เธอเงยหน้
