ณ เมืองอวิ้นไห่ จวนสกุลเสิ่น
เพียงแค่ร่างสูงของจินหยางเดินลงจากรถม้า บ่าวรับใช้คนสนิทก็วิ่งแจ้นมารับด้วยท่าทางร้อนใจ เพราะเมื่อเช้าผู้เป็นนายแอบหนีออกไปคนเดียว ไม่ยอมพาผู้ติดตามไปด้วย
“คุณชาย วันหน้าอย่าทำเช่นนี้อีกนะขอรับ”
“จะร้อนรนไปทำไม ข้าก็กลับมาแล้วมิเห็นหรือ” ว่าพร้อมกับยื่นของในมือให้ “อันนี้เอาไปอุ่นแล้วยกมาตั้งโต๊ะให้ข้า ส่วนปลานั้นเก็บไว้ทำอาหารวันพรุ่ง” จินหยางชี้นิ้วไปที่คนงานของพี่ชาย
“ปะ… ปลาซ่งอวี้ นี่คุณชายไปเอามาจากไหนขอรับ”
“ข้าตกมา” เอ่ยแล้วก็เดินหนีไป ทว่าคนสนิทก็ยังเดินตาม
“คุณชายข้าน้อยอยากรู้จริง ๆ นะขอรับ”
“ข้าก็ตอบไปแล้วว่าตกมา เจ้าจะเอาอะไรอีก” จินหยางยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทว่าคนสนิทกลับทำหน้าไม่เชื่อเช่นเคย จนเขาต้องหยุดเท้าลง “ไปอุ่นอาหารมา ขืนชักช้าข้าจะสั่งโบยเจ้า”
“ทว่าอาหารนี้นายท่านกับฮูหยินจะให้เอาขึ้นโต๊ะหรือขอรับ”
