ทว่าเหยาอันกลับไม่ได้ใส่ใจ เพราะนางคิดว่ามันถึงวัยสมควรของชายหนุ่มในยุคนี้แล้ว นี่อาจจะช้าไปด้วยซ้ำ แต่ที่ทำให้นางสนใจคือท่าทางของจื่อเทาที่ดูมึนงงอยู่ต่างหาก
“พี่จินหยางเจ้ากำลังจะแต่งงาน วันนี้เขาไม่มาหรอก” เอ่ยบอกน้องชายต่างสายเลือดให้เข้าใจ อีกฝ่ายจึงพยักหน้าให้
“พี่เหยาแล้วถ้าพี่จินหยางแต่งงาน เขาจะเชิญพวกเราไปไหมเจ้าคะ ม่านเอ๋อร์อยากไปดูเจ้าสาว” เด็กน้อยเอ่ยตามประสา
“ไม่รู้สิ เราไม่ใช่ญาติเขา เขาจะเชิญเราทำไม นู่นไปเอาน้ำให้ทุกคนดื่มดีกว่านะ นายตำบลจะได้กลับไปทำงาน มัวมาถามเรื่องไร้สาระอยู่ได้” ส่งสายตาดุไม่จริงจัง ก่อนจะหันมาหาบุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้า แล้วย่อตัวคำนับขอบคุณเขา
“อย่าได้เกรงใจ เราทั้งคู่ต่างก็ได้ประโยชน์จากงานนี้”ชายหนุ่มเอ่ยแล้วก็ยิ้มอ่อน ก่อนจะพาคนสนิทตนจากไป
“โชคดีที่นายตำบลเมตตาเจ้า อิฐเผานี้นอกจากจะมีราคาแล้ว ยังหาซื้อยากด้วยนะ โชคดีจริง ๆ” ป้าหลิวเอ่ย
“ใช่ ๆ
