แด๊ดดี้สุดที่รัก

กอดแรกในชีวิต

แด๊ดดี้สุดที่รัก

ตอน กอดแรกในชีวิต

รถแท็กซี่วิ่งมาจอดอยู่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีกำแพงสูงเลยหัวล้อมรอบอยู่

"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาววัยสิบแปดลงจากรถ เธอดูร่าเริงแจ่มใส

"นี่บ้านหนูเหรอ" ลุงแท็กซี่แก่ๆลดกระจกยื่นหน้าออกมาถามสาวน้อยที่เพิ่งก้มโค้งให้กับเขา

"ค่ะ อ๋อไม่ใช่หรอกค่ะ บ้านพ่อบุญธรรมของหนู" เนรัญชลาตอบ

"โห้ว! โคตรรวยเลยยัยหนู โชคดี ๆ" ลุงตาโตก่อนจะบึ่งรถออกไป

"โชคดีค่ะ ฮิ ๆ" เด็กสาวโบกมือลา กระโปรงลายสก็อตของเธอปลิวไหวๆ

เนเน่เป็นสาวน้อยที่สูงโปร่งและขายาว เนื้อตัวเพรียวบางเอวเล็ก ใบหน้าเรียวคมจมูกจิ้มลิ้มตาตี่แบบสาวหมวย มองข้างๆเอวของเธอบางเฉียบยิ่งกว่าอะไรดี

"สวัสดีครับคุณหนู" ยามแก่ๆเลื่อนประตูเปิดออกแล้วโค้งให้สาวน้อย

"สวัสดีค่ะลุงยักษ์ อุ๊ไม่ต้องๆ หนูยกกระเป๋าเองได้ค่ะ" เสียงใสแจ๋ว

สาวน้อยเงยมองคฤหาสน์ที่สูงใหญ่สีฟ้าครามอย่างตื่นตะลึง เธอจากบ้านนี้ไปหลายปี ได้กลับมาเยี่ยมไม่กี่หน ทว่าทุกครั้งที่กลับมาก็อึ้งในความหรูหราทุกครั้งไป

ขณะกำลังเดินผ่านสวนดอกไม้หน้าบ้าน หนุ่มรูปงามก็เดินออกบ้านมาคู่กับแม่บ้านแก่ๆอีกคน

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ" เนเน่ยกมือไหว้หนุ่มรูปงามที่มีผิวขาวซีด เค้าตัวสูงมากและยังหุ่นหมีแบบฝรั่งตัวหนาๆ

"สวัสดีจ๊ะ" เสียงแหบพร่าตอบกลับมา ใบหน้าหล่อเหลาดูอิดโรย

"สวัสดีค่ะป้ามะลิ" เนเน่ดูจะดีใจกว่าที่ได้เจอแม่บ้านวัยหกสิบปี หล่อนเองที่เลี้ยงดูเธอมาแต่แบเบาะ

"ไม่กอดหน่อยเหรอ" คุณพ่อบุญธรรมกางสองแขนออก รอให้สาวน้อยเข้ามาสวมกอด

ฟุ่บ! เนเน่กระโดดกอดป้ามะลิที่กำลังอ้าแขนรอเธอเช่นกัน

ฟื่ด! เสียงลมหายใจเข้ารุนแรง ใบหน้าอันหล่อเหลาบูดเบี้ยวด้วยความไม่สบอารมณ์

ก่อนหน้านี้เอกธาดาเป็นมหาเศรษฐีที่รวยมากและยังเจ้าชู้เพลย์บอย สาเหตุเดียวที่เค้ายังไม่มีเมียคือคบไปเรื่อย เบื่อก็เลิกแล้วหาใหม่

นางเอกในวงการยังเคยมีข่าวกับธาดาตั้งหลายสิบคน กระทั่งเค้ารู้ตัวว่าจะจากโลกนี้ไปจึงรู้ว่าทั้งหมดที่ทำมาไร้ค่าเหลือเกิน

เงินทองก็ไม่สามารถเอาไปได้ ความหล่อและสาวสวยของเขาก็คงไม่ยินดีจะตามไปโลกหน้า สิ่งเดียวที่เค้ารู้สึกถึงได้ว่าสำคัญจึงเป็นลูกสาว ทว่าไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ เค้าต้องการส่งมอบความพยายามที่ทำมาทั้งชีวิตให้กับเธอ นั่นคือทรัพย์สมบัติที่มีทั้งหมด

"แม้ซักครั้งนึง ซักครั้งนึงที่จะได้สัมผัสรสชาติการเป็นพ่อคน ไม่ได้เลยหรือ" น้ำเสียงแปลกๆชวนให้สาวน้อยสะดุ้ง

ทำไมเค้าขอกอดนะ กลับมาทุกครั้งก็ไม่เคยอะไร ไม่มาเจอหน้าด้วยซ้ำไป เจอกันก็แค่ตอนทานข้าว! เนเน่คิดในใจ

"กอดคุณธาดาเถอะค่ะ" ป้ามะลิคลายแขนออกจากเอว

สาวน้อยกระเถิบเท้าออกข้างแล้วเงยหน้าสูงมองร่างใหญ่ๆตรงหน้า หัวใจของเธอสั่นระรัวเมื่อได้กลิ่นน้ำหอมของเค้า

สายตากราดมองร่างตรงหน้าอย่างไม่คุ้นชิน รูปกายของเค้าเหมือนผีดิบที่หล่อเหลาในหนัง ซึ่งมีผิวขาวซีดและนัยน์ตาคมสีน้ำตาลอ่อน

หมับ! แขนใหญ่ๆรวบรัดร่างเพรียวบาง อุ๊!สาวน้อยตกใจ ใบหน้ากระแทกกับหน้าอกพ่อเลี้ยงดังปั่ก

จมูกเล็กบู้บี้แก้มแดงช้ำ ใบหน้าหล่อเหลอก้มต่ำลงมาแล้วจมูกโด่งๆของเค้าก็บรรจบลงที่กระหม่อมน้อย

ฟ่อด! ธาดาจูบบนกระหม่อมแล้วสูดกลิ่นผมหอมๆของเนเน่เข้าปอด

ฮือ! ทำไมเค้าทำแบบนี้! สาวน้อยคิดในใจ สองแขนเรียวเล็กของเธอเริ่มโอบรอบกายที่หนาใหญ่ สองเต้าของเธอแนบแน่นกับอกแข็งๆของพ่อเลี้ยง

ตุ๊บ! ๆ ๆ เสียงหัวใจของเขาดังกระแทกหูเด็กสาว หล่อนพลอยใจเต้นระรัวจนได้ยินหัวใจตัวเองเต้นแข่งกับคุณพ่อ ตึ่กตั่ก! ๆ

เอวที่เล็กบางของเนเน่ทำให้แขนของธาดากอดเธอแล้วมันล้นเหลือ มือของเขาจึงเลยตกลงไปที่แก้มก้นของเธอทั้งสองข้าง

หมับ! มือใหญ่ๆทาบแนบตูดที่โค้งงอน สาวน้อยร้อนผ่าวขึ้นมาทันที มันเป็นความร้อนในอกที่ลามลงมาถึงท้องน้อย ชวนให้หายใจไม่ออกและตัวอ่อนระทวยจนแทบจะยืนต่อไปไม่ไหว

อ้อมแขนที่อบอุ่นส่งต่อความรักได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

ความอบอุ่นมันเป็นอย่างนี้เองเหรอ! เนเน่ครุ่นคิดในใจ

"ต่อไปนี้หนูต้องเรียนและทำงานไปด้วยนะ ธุรกิจที่มีหนูจะต้องดูแลให้ได้ภายในหนึ่งปี" เสียงธาดากระซิบอยู่บนหน้าผากของเนเน่

ลมหายใจของเขาที่พ่นรดผมหน้าม้าทำให้ใบหน้าเรียวเล็กร้อนฉ่าไปหมด ขณะพูดริมฝีปากนุ่มๆของเขาถูรูดหน้าผากของสาวน้อยจนเธอสยิวเกร็ง

"ห๊ะ ทำไมล่ะคะ แล้วคุณจะไปไหน ทำไมต้องรีบร้อน" เนเน่ถามกับหน้าอกที่บดแก้มของเธอ

ไร้เสียงตอบรับใด จู่ๆเม็ดฝนก็ร่วงกราวลงมาบนผมสีน้ำตาลช็อกโกแลต ติ๋ง! ๆ

หนุ่มใหญ่คลายกอดแล้วเดินเข้าบ้านไปก่อน ทิ้งความสงสัยอัดแน่นอยู่ในหัวสาวน้อย

"ป้ามะลิคะ เข้าบ้านกันฝนตกเดี๋ยวไม่สบาย" เนเน่ลากกระเป๋าจนตัวเอนแล้ววิ่งเข้าบ้าน

"ช้าๆค่ะเดี๋ยวล้ม ฝนไม่ได้ตกนะคะคุณหนู"

สาวน้อยหยุดชะงัก เธอแบมือเล็กๆแล้วแหงนมองขึ้นไปบนฟ้า พลันใดเสียงมากมายก็แว่วดังในหัว

"หา! ฝนไม่ตก แล้วเมื่อกี้น้ำอะไรหล่นบนหัว เค้าร้องไห้รึ?"

"ไม่นะเป็นไปไม่ได้ ผู้ชายที่แข็งแกร่งและไร้หัวใจอย่างเค้าไม่เคยจะหลั่งน้ำตา"