ท่าทีของเดชพลันอ่อนลง
“ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกค่ะ”
“แก้ม... บอกพ่อได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้นเมื่อห้าปีก่อนกันแน่”
เขาเอ่ยถามเด็กสาวอย่างจริงจัง แต่โรซี่กลับหัวเราะเบาๆ ยังคงยิ้มอ่อนๆ ไม่มีทีท่าตื่นตระหนก คล้ายเป็นเรื่องที่ผ่านมานานแล้ว และไม่มีค่าควรใส่ใจ
“มันเป็นเรื่องของวัยรุ่นหัวร้อนค่ะคุณพ่อ หนูอกหัก ก็เลยหนีออกจากบ้าน ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่ดรณ์เลย”
“ทำไมจะไม่ใช่ ถ้ามันไม่หัวดื้อ หัดยอมรับลูกบ้าง หนูก็คงไม่ต้องเสียใจจนหนีออกจากบ้านไปหรอก”
โรซี่ส่ายหน้า
“แต่หนูกลับดีใจที่ตัดสินใจแบบนั้นค่ะคุณพ่อ ตอนนี้หนูได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ได้ค้นพบเส้นทางที่ตัวเองชอบแล้ว ตอนนี้หนูมีความสุขมากค่ะ”
“หนูมีความสุขจริงๆ หรือลูก”
โรซี่รู้ว่าเดชเป็นห่วงเธอ เขาเห็นเธอเป็นเด็กน้อยๆ ในอ้อมแขนเขาเสมอ แต่ตอนนี้เธอโตแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เขาอุ้มอีกต่อไป เธอสามารถปกป้องดูแลตัวเองได้
“หนูเข้าใจความเป็นห่วงของคุณพ่อน
