PART5 (จบตอนพิเศษ)

2762 Words

ณ หอสมุดของมหาวิทยาลัย พันไมล์ที่พายัยตัวเล็กขึ้นมาถึงชั้น 3 ของตึกห้องสมุด ก็ต้องชะงักฝีเท้ากึกเมื่อมีป้ายตั้งหราว่า ‘ปิดปรับปรุงพื้นที่ 2 วัน’ “ปิดค่ะ” ซินเงยหน้าขึ้นบอกเขา ทำให้พันไมล์ล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาพิมพ์บางอย่างส่งให้สีฝุ่น ติ๊ง! [คุณมี 1 ข้อความใหม่] [Panmile: ปิดกล้องทุกตัวของชั้น5ให้กู] สีฝุ่นอ่านข้อความแล้วก็หยัดร่างลุกขึ้นยืน สายตาเหลือบมองหน้ายูเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะเดินจากไปทั้งอย่างนั้น “ไอ้ฝุ่นมันเป็นไร ไปทั้งอย่างนั้นเลย” นำทัพพึมพำ “สงสัยมีงานมาฮะ เห็นชื่อเฮียไมล์ส่งแชทมาหาแวบ ๆ” ยูว่า “จริงดิ! กูว่าเรื่องนี้ต้องมีเ****นนำ หรือว่าพวกเราจะแอบตามไปห้องสมุดกันดีวะ มึงว่าไงไอ้ทัพ” เตย์ได้ยินอย่างนั้นก็คิดเพ้อเจ้อไปเรื่อย “ไม่อยากมีชีวิตจนถึงเรียนจบเหรอฮะ ระวังศพไม่สวย” ยูเอ่ยเตือนแล้วขยับยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นเดินกลับไปยังตึกคณะ ณ ชั้น 5 หอสมุดของมหาวิทยาลัย “หนูว่าพี่ไปเรื่อยเปื่อย” ซินพูดขึ้นเมื่อพันไมล์พาเธอมาถึงชั้นสุดท้ายของหอสมุด นี่เขาจะไปไหนกันแน่เนี่ย กริ๊ก! เสียงปลดล็อคของลูกบิดประตูห้องที่มีป้ายติดไว้ว่า ‘เฉพาะเจ้าหน้าที่หอสมุด’ ทำให้ซินหัวคิ้วขมวดมุ่น ก่อนที่สาวน้อยจะเดินมารั้งชายเสื้อช็อปของพันไมล์ไว้อย่างสงสัยใคร่รู้ “พี่จะเข้าไปทำไมคะ ไม่เห็นป้ายเหรอ” “ชู่ว์! เธอก็รีบเข้ามาดิ” พันไมล์ว่า แล้วรั้งข้อมือเธอให้เดินเข้ามาด้วยกัน ก่อนที่เขาจะกดล็อคลูกบิดประตู “พี่มาทำไม ที่นี่เหมือนห้องเก็บหนังสือเก่าเลยแฮะ โอ๊ะ! น่าจะเป็นห้องของฝ่ายดูแลนะเนี่ย ดูหนังสือรอซ่อมพวกนี้สิเล่มใหญ่จัง” สาวน้อยซึ่งไม่ได้รู้ถึงเหตุผลของพันไมล์ดูจะสนอกสนใจข้าวของภายในห้องนี้เหลือเกิน เธอเดินสำรวจไปทั่วในขณะที่ชายหนุ่มมองดูไฟของกล้องวงจรปิดภายในห้องที่กะพริบสองสามที ก่อนที่มันจะหยุดการทำงานไปดื้อ ๆ “ยัยจิ๋ว! เธอมาดูนี่ดิ” พันไมล์ที่เดินมานั่งลงตรงเก้าอี้เอ่ยเรียก ทำให้ซินเดินกลับมาหาเขา “อะไรเหรอ แล้วตกลงพี่มาที่นี่ทำไม มาหาอะไรคะ” ดวงตากลมแป๋วของเธอที่มองมาอย่างใสซื่อนั้น บ่งบอกว่าเธอไม่ได้หวาดระแวงอะไรเขาเลยแม้แต่น้อย เธอไว้ใจเขามากเลยสินะ “เธอนี่มัน...” พันไมล์เอ่ยแล้วรั้งข้อมือสาวน้อยให้นั่งลงบนตักเขา ทำให้ซินช้อนสายตามองหน้ารุ่นพี่หนุ่มอย่างไม่เข้าใจ “พี่เป็นอะไร ทำไมวันนี้หงุดหงิดบ่อยจัง” เสียงเล็ก ๆ เอ่ยถาม “นั่นดิ! งั้นเธอทำให้พี่หายหงุดหงิดได้ไหมล่ะ” “หนูเหรอ...จะให้หนูทำอะไรคะ หรือเราไปหาอะไรหวาน ๆ กินกันไหม เฌอบอกว่าขนมหวานช่วยให้อารมณ์ดีค่ะ” สาวน้อยเล่า แต่พันไมล์กลับส่ายหน้าใส่ จริงสิ! เขาไม่ชอบกินขนมหวานนี่นา “ไม่อยากกินขนม” พันไมล์ปฏิเสธชัด “อืม...งั้นเราไปห้องสันทนาการไหม ไปตีพูลไหมคะ” เธอหาทางออกให้ความหงุดหงิดของเขา เพราะบางครั้งหลังจากกินข้าวพวกพันไมล์ก็มักจะไปกองกันอยู่ที่ห้องสันทนาการเพื่อเล่นเกม หรือแข่งตีพูลกัน “ยัยจิ๋ว...” ชายหนุ่มเอ่ย มือก็ลูบไล้ขึ้นมาตามแผ่นหลังบางของเธอ ทำให้ซินขยับตัวไปมาเพราะรู้สึกจั๊กจี้เหลือเกิน “คิก ๆ ทำอะไรของพี่น่ะ หนูจั๊กจี้นะอย่าเอามือมาลูบสิ” สาวน้อยส่งเสียงหัวเราะคิกคัก เมื่อปลายนิ้วของเขามันไต่ขึ้นมาถึงท้ายทอยขาว “เธอนี่แม่ง...มานั่งขำตอนนี้เนี่ยนะ” พันไมล์เหลือจะเชื่อกับยัยเด็กนี่เลย จะโดนจับกินอยู่ร่อมรอยังไม่รู้ตัวอีก “ก็พี่มาลูบเบา ๆ ทำไมล่ะ” “เฮ้อ...ปลดกระดุมเสื้อเธอทีดิ” พันไมล์ผ่อนลมหายใจออกมา ทว่าสิ่งที่เขาเอ่ยขอนั้นมันทำให้ดวงตากลมแป๋วของเธอเบิกโตมากขึ้น “ฮะ? พี่...พี่พูดอะไร กระดุมหนูเหรอ” ซินก้มมองกระดุมเสื้อตัวเอง ก่อนที่เอวของเธอจะถูกเขารั้งให้ขยับมาแนบชิดกันมากขึ้น “หงุดหงิด...รอเลิกเรียนไม่ไหว อยากแกะเธอ เข้าใจยัง?” พันไมล์เอ่ยตรง ๆ อารมณ์ค้างมาครึ่งวันแล้ว และมันโคตรหงุดหงิดเลย “หา! จู่ ๆ ก็จะทำเนี่ยนะ” ซินไม่อยากจะเชื่อ ที่พาเธอมาที่นี่ เพราะเขาคิดจะทำเรื่องอย่างว่ากับเธอเหรอ “ไม่ใช่จู่ ๆ แต่อยากตั้งแต่เมื่อเช้าไง” พันไมล์แย้ง “พี่ยัง...ยังรู้สึกแบบนั้นอีกเหรอ นี่มันเที่ยงแล้วนะ มันน่าจะหายแล้วรึเปล่า พี่อย่ามาหลอกหนูนะ!” ซินพยายามคิดตาม เรื่องที่เขาอยากทำมันก็ตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว เวลาครึ่งวันมันไม่ช่วยให้พันไมล์ลืมเลยเหรอ “เ****นเธอนะไม่ได้ป่วย!” เขาตอบเสียงดุ “อ้าว! ก็แบบว่าพอผ่านไปหลายชั่วโมง พี่จะไม่รู้สึกไง หนูผิดเหรอ นี่มันตรรกะความเป็นไปได้เลยนะ” สาวน้อยเถียง “ยัง!” พันไมล์ว่า ทำสาวน้อยหน้าจ๋อย “แต่ว่าที่นี่มันมหา’ลัยไง ถ้ามีคนมาที่ห้องนี้ล่ะ พี่อย่าทำอะไรแผลง ๆ สิ” เธอเตือนเขา ทำให้ชายหนุ่มลูบฝ่ามือสอดเข้าไปไล้สัมผัสขาอ่อนด้านในของเธอ “เธอกลัว?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม “หนูก็ต้องกลัวสิ ถึงที่นี่จะเป็นธุรกิจของบ้านพี่ แต่ยังไงบุคลากรก็เป็นคนอื่นนี่นา” เธออธิบาย ทำให้ชายหนุ่มกระตุกยิ้มน้อย ๆ “ห่วงชื่อเสียงของผัวจังนะ พี่ควรให้รางวัลเธอจริงไหม” “เอ๊ะ! แค่นี้ก็ได้รางวัลเลยเหรอ” “อืม...รางวัลเป็นตัวพี่ว่าไง” พันไมล์เอ่ยต่อ ขณะที่สอดนิ้วเข้าไปไล้ลูบลงที่กลางกายสาวของเธอ ทำเอาซินถึงกับร่างสะท้านไหว ด้วยปลายนิ้วที่สัมผัสอยู่ตรงส่วนนั้นมันกำลังสะกิดเขี่ยที่เกสรเล็ก ๆ ของเธอ “อ๊ะ! อื้อ...พี่ไมล์...อ่าส์...อย่าเอามันเข้าไป อื้อ! อ๊ะ ๆ อ่าส์...พี่ไมล์หยุดก่อน งื้อ...” เธอปรามเสียงสั่น เมื่อพันไมล์สอดนิ้วผ่านแพนตี้ตัวน้อยเข้าไปสัมผัสยังรูร่องหวาน นิ้วที่สอดลึกแล้วซอยเข้าออกเบา ๆ สร้างความซ่านเสียวจนภายในรูร่องของเธอหลั่งเอาน้ำหวานใสออกมา แจ๊ะ ๆ แจ๊ะ ๆ “หืม? เธอได้ยินไหม เสียงอะไรดูน่าอายฉิบ ใช่เสียงน้ำเธอรึเปล่ายัยจิ๋ว เธอทำสีหน้าอะไรอยู่ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วเธอเอาแต่ครางออกมาไม่หยุดเลย” คนที่นัยน์ตาคู่คมฉายประกายนึกสนุกเอ่ยเย้าหยอกเธอให้อาย “มะ...ไม่ใช่ อ๊ะ! อ่าส์...พี่ไมล์พอแล้ว” ซินพยายามจะกลั้นเสียงครางของตัวเองไว้ เพราะเกรงว่าจะมีใครผ่านมารับรู้เรื่องราวด้วย “อ่าส์...นิ้วมันโดนเธอดูดแน่นเลย จุ๊บ! ปลดกระดุมเธอหน่อย” เสียพร่าเอ่ย แววตาที่ช้อนขึ้นมองสบตาเธอนั้นมันบอกว่าถ้าเธอไม่ปลดเอง รับรองเลยว่าเขาจะทำให้มันติดกลับไปคืนไม่ได้ “อื้อ! พี่ไมล์ช้าหน่อย อ่าส์...ตรงนั้นทำช้าหน่อย หนู...อ๊ะ ๆ พี่ไมล์หนูไม่สบายตัวแล้วนะ งื้อ...แฮ่ก ๆ เสร็จอีกจนได้ ไอ้พี่ไมล์บ้า” เสียงเล็ก ๆ พึมพำบอกเขา มือสั่น ๆ ก็เร่งปลดกระดุมเสื้อนิสิตของตัวเองออก จนพันไมล์สามารถมองเห็นเต้าอวบใหญ่ที่ถูกโอบอุ้มไว้ด้วยบราเซียสวย “หึ! เธอร้องดังไปแล้ว เสียวมากดิยัยจิ๋ว ดูน้ำเธอเยิ้มเลย” พันไมล์ชักนิ้วออกมาให้สาวน้อยดูสิ่งที่เธอปลดปล่อยจนเยิ้มมือเขา “แฮ่ก ๆ สะ...ใส่เข้ามาแบบนั้น คะ...ใครจะทนไหว ทำไมชอบแกล้งหนูเนี่ย นิสัยเสียจริง ๆ” เสียงเล็ก ๆ ด่าทอเขา “เธอชอบนี่...แผล็บ!” เขาพึมพำแล้วสอดนิ้วเข้าไปดูดกลืนน้ำรักของเธอลงคอ ก่อนจะจัดการปลดกระดุมกางเกง งัดเอาลำเอ็นใหญ่ไซส์ยุโรปซึ่งกำลังคัดแข็งตึงเต็มลำออกมา “ยัยจิ๋ว...ถ่างขาแล้วค่อย ๆ กลืนมันเข้าไป” พันไมล์เอ่ยเสียงพร่า “พี่ไมล์...ฮึก! อ่าส์...มันไม่ได้” สาวน้อยที่ค่อย ๆ กดสะโพกลงอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรกแต่ซินก็ประหม่าไม่เคยเปลี่ยน หัวหอกบานใหญ่ที่มีน้ำใสซึมปริ่มออกมาตลอด ลำเลาเขื่องที่มีเส้นเลือดปูดนูนร้อยรัดกระตุกหงึกทุกครั้งที่ถูกรูร่องของเธอเสียดสี “อ่าส์...เธอกดแรง ๆ ได้เลย ฮึก!” เสียงของเขายามนี้ที่อ้อนขอกันมันสั่นพร่าไปหมด นัยน์ตาคู่คมช้อนมองสีหน้าเหยเกของคนที่พยายามกลืนกินตัวตนของเขาอย่างช้า ๆ “อื้อ...ฮึก! พี่ไมล์...อ๊ะ...อื้อ!” เสียงเล็ก ๆ เอ่ยเรียกไม่ต่างกับเชื้อไฟที่โยนลงกองไฟราคะของชายหนุ่ม พันไมล์ทนรอเธอไม่ไหวแล้ว “ให้ตาย!” เสียงเขาสบถออกมา ก่อนที่มือจะรั้งสะโพกเธอให้กดกลืนอย่างแรง “อ๊า! อื้อ...อ๊ะ ๆ งื้อ...พี่ไมล์ งื้อ...หนูจุกนะ อ่าส์...แน่นจัง” เพียงความยาวใหญ่นั้นกระทุ้งเข้ามาจนมิดโคน สาวน้อยก็ถึงกับร้องลั่นจนต้องรีบยกมือปิดปากตัวเอง ตับ! ตับ! ตับ! “อ่าส์...โยกเลย บดเลยยัยจิ๋ว ซี้ด...บดให้พี่แตกคาร่องเธอ” เขาเอ่ยขอ มองดูสาวน้อยขยับเอวบดเบียดรูร่องสาวเข้าใส่อย่างทรมาน “อื้อ...อ่าส์...หนู...ถ้ามีคนผ่านมาจะทำยังงะ...ไง อ่าส์...พี่ไมล์อย่ากระทุ้งแบบนั้น อื้อ...เสียวในท้องจัง พี่ไมล์!” สาวน้อยพยายามส่งเสียงให้เบาที่สุด ในขณะที่พันไมล์รั้งเอาตะขอบราของเธอจนหลุด อุ้งปากอุ่นที่อ้าดูดเต้าอวบอิ่มดังจ๊วบจ๊าบ ทำให้ซินยิ่งสติกระเจิง ซ่านเสียวไปทั้งร่าง รูร่องตอดรัดลำเลาของเขาอย่างแรงจนพันไมล์ถึงกับกระแทกสวนใส่เธอดังตับ ๆ “อ่าส์...เธอตอดโคตรแรงเลย ตื่นเต้นมากรึไง กลัวใครรู้ว่าพี่เอาเธออยู่ในนี้ว่างั้น ซี้ด! ถ้ากลัวก็โยกให้ไว บดแรง ๆ” เขาเอ่ย แล้วรั้งบั้นท้ายเธอให้ขยับมากขึ้น ใบหน้าหล่อเหลือร้ายซุกไซ้ไปทั่วเต้าอวบหยุ่น “อื้อ ๆ อ่าส์...เสียวจัง อ๊ะ! งื้อ...” สาวน้อยครางเครือสายตาก็มองดูคนที่ฟอนเฟ้นทรวงเต้าของเธออย่างเมามัน พันไมล์ดูกระหายในรสรักเหลือเกิน ที่เขาบอกว่าต้องการทำเรื่องนี้มาครึ่งวันมันไม่เกินจริงเลย “จ๊วบ! อ่าส์...เด็กอะไรนมโคตรนุ่มเลย” “อ๊ะ! อืม...พี่ไมล์...ขืนพี่ดูดขนาดนั้นหนูจะ...จะเสร็จ! อ๊ะ ๆ ทรมานจัง ข้างในมันแน่นแล้วก็เสียวสุด ๆ อื้อ...หนูจะเสร็จ อ่าส์...พี่ไมล์กระแทกหนู อ๊ะ ๆ” ซินครางเสียงสั่น โอบกอดรอบคอของอีกฝ่ายไว้ เอวบางขยับบดรูร่องระรัวใส่ จนพันไมล์ซ่านเสียวกระแทกสวนใส่เธออยู่หลายครั้ง ก่อนที่เขาจะจับบั้นท้ายเธอไว้ แล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง มือที่เกร็งจับก้นงอนงามไว้จนเส้นเลือดปูดนูนขึ้นตามท่อนแทน ทำให้ซินกอดคอเขาไว้แน่นมากขึ้น จนร่างกายเล็กบดเบียดไปกับกล้ามอกเขา ตับ! ตับ! ตับ! เพราะเวลาพักของเธอใกล้จะหมดลงแล้ว พันไมล์จึงอุ้มสาวน้อยกระแทกให้สาสมกับที่เธอปล่อยให้เขาต้องการมาครึ่งค่อนวัน “อื้อ ๆ อ่าส์...จุก! อ่าส์...พี่ไมล์หนูจุก อื้อ...อ่าส์...หนูจะเสร็จ อ๊ะ! ไม่ไหวแล้ว กระแทกเร็วไปแล้ว อ๊า!” ซินที่ถูกอุ้มกระแทกจนเสร็จออกมาติด ๆ กันร้องครางเสียงพร่าหวิว เธอขาสั่นไปหมด ในรูร่องมันร้อนผ่าวเพราะเขาเอาแต่กระแทกเข้ามาอย่างแรง “ยัยจิ๋วเธอโคตรแฉะเลย ซี้ด! อ่าส์...แม่งเอ้ยเวลาก็จะหมด เย็นนี้ให้พี่ต่อไหม กลับไปแล้วพี่เอาเธออีกได้ไหม” เขาเอ่ยถาม ขณะที่ยังคงสอบกระแทกส่งความยาวใหญ่เข้าใส่เธอไม่ยั้งจนร่างน้อยไหวคลอน “อื้อ ๆ อ่าส์...ไม่...อ๊ะ!” “เธอพูดดี ๆ ตอบว่าอะไร” “หนูมะ...อ๊า!” พอเธอเกริ่นคล้ายจะปฏิเสธพันไมล์ก็กระแทกมันเข้ามาจนสาวน้อยร่างสะท้านวาบ เขามันนิสัยไม่ดีแบบนี้อีกแล้ว ไอ้คนเอาแต่ใจชอบล็อคคำตอบ “เธอตอบดิ อ่าส์...เธอจะพูดอะไร” “อื้อ! หนู...หนู...รู้แล้ว พี่ไมล์อ่าส์...ค่อยไปต่อค่ะ อื้อ! อ๊า!” ซินเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก เมื่อรูร่องของเธอมันถูกเขางัดเสยลำเอ็นเข้ามาจนจุกในท้องน้อย เธออยากจะทุบคนเผด็จการนี่จริง ๆ “เธอคิดถูกแล้ว ซี้ด! เพราะพี่อร่อย เธอเลยอยากต่อไง” พันไมล์เอ่ยอย่างพอใจ ก่อนที่ของเหลวอุ่นจะพวยพุ่งเข้าไปในโพรงอ่อนนุ่มซึ่งตอดรัดลำเขาจนเต้นตุบ ๆ ทีเดียว “อ่าส์...แฮ่ก ๆ ล็อคคำตอบชัด ๆ” คนที่หมดแรงจนต้องซุกหน้าอ่อนใสลงกับบ่าของเขาเอ่ยอย่างหมั่นไส้ “เธอตอบเองนี่” เขาว่า แล้วบีบคลึงแก้มก้นนุ่มอย่างหยอกเย้า “หนูขอทุบสักทีได้ไหม น่าโมโหจริง ๆ” ซินเอ่ยเสียงเหนื่อยหอบ “เธอนี่ชอบรุนแรงกับผัวอยู่เรื่อย” พันไมล์ว่า “พี่นั่นแหละทำแรง” เธอพึมพำเสียงเบา “แต่เธอเป็นคนพูด ‘พี่ไมล์กระแทกหนู’ นี่หว่า จริงไหมยัยจิ๋ว” เวลาต่อมา...ณ ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ เจ้าของเส้นผมสีแดงเพลิงที่เดินมาส่งสาวน้อยถึงหน้าห้องเรียน ทำให้บรรดารุ่นน้องในคณะต่างลอบมองมายังเขาเช่นเคย ถึงแม้พันไมล์จะมีแฟนสาวเป็นตัวเป็นตนแล้ว ทว่าความฮอตและดาเมจของเขาก็ยังคงทำลายล้างสายตาและหัวใจของสาว ๆ ในมหา’ลัยได้เสมอ ก็เขามันโดดเด่นทั้งรูปร่างหน้าตา รวมไปถึงอำนาจของทางบ้านด้วยนี่นา “หมั่นไส้” ซินงึมงำ เมื่อเห็นว่าสาว ๆ บางคนแอบเอาโทรศัพท์มากดถ่ายรูปของพันไมล์ไว้ “หึ! จะให้ทำไง พี่มันของดีเธอก็รู้” พันไมล์โน้มหน้าหล่อเหลาลงมากระซิบใกล้ ๆ สายตาคู่คมที่มองจ้องกลีบปากอวบอิ่มของเธอ ทำให้ซินยกมือปิดปากตัวเอง “อย่ามาทำสายตาแพรวพราวแบบนั้นนะ พอใจแล้วไม่ใช่รึไง” เธอเอ่ยเสียงเบา และเห็นเขากระตุกยิ้มใส่ “ก็ดี! แต่ยังไม่พอ” เขาตอบหน้าตาเฉย แล้วยืดกายขึ้น “คอยดูหนูจะไปนอนกับเมล!” สาวน้อยส่งเสียงขู่ฟ่อ “เหรอ...เอาดิ! มาดูกันว่าคืนนี้เธอจะหนีพี่พ้นไหม” เขาท้าทาย ณ ห้องเรียนของวิศวะ ปี 3 บีเบสท์และองศาที่ขึ้นตึกมาก่อนพากันพยักพเยิดหน้าไปทางไอ้ตัวดีที่บอกว่าจะพาน้องหนูซินเอาหนังสือไปคืนห้องสมุด แล้วแม่งก็หายหัวไปเลยยันหมดคาบพักกลางวัน “ไงมึง...ไปคืนหนังสือที่หอสมุดแห่งชาติรึไงวะ โคตรนาน!” องศาเปรยขึ้น และเห็นไอ้ตัวดีอมยิ้มน้อย ๆ “คืนหนังสือแล้วเหรอวะ” บีเบสท์เอ่ยถามคนที่เดินมานั่งลงตรงข้ามกับพวกเขา ท่าทางดูอารมณ์ดีจนน่าถีบ “คืนแล้วดิ” พันไมล์ว่า “เหรอ...แต่ส้มใสมันบอกว่า ‘ห้องสมุดปิดปรับปรุง’ มึงไปคืนที่ไหนก่อนไอ้สันขวาน” องศาได้ทีสวนทันควัน ทำพันไมล์ถึงกับพูดไม่ออก “ไง! พูดไม่ออกเลยดิมึง หมั่นไส้ไอ้สัตว์ เปรมจนหน้าระรื่นกลับมาอย่าคิดว่าพวกกูไม่รู้นะ” บีเบสท์ว่าใส่ “เออ! รู้แล้วเงียบไว้พวกมึงอะ” พันไมล์ไม่มีอะไรจะแก้ตัว เพราะแถไปก็เท่านั้น แม่งรู้สันดานกันดีอยู่แล้ว [THE END]

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more