เสียงฝนตกอย่างหนัก อีกทั้งยังมีเสียงฟ้าร้องหลายต่อหลายครั้ง ทำให้แอนน์ลืมตาขึ้นช้าๆ เธอกลับรู้สึกแปลกใจอย่างมากเมื่อมองไปยังห้องกว้างที่ตบแต่สไตล์โมร็อคคัน เธอรีบนั่งลงโดยทันที มองสำรวจเสื้อผ้าตัวเองอยู่ครบถ้วน และไม่มีอะไรบุบสลายแต่อย่างใด เธอมองสำรวจรอบห้องแห่งนี้ด้วยความสงสัยว่าเหตุใดเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ เธอจึงทบทวนเรื่องราวของเมื่อวาน ว่าหลังจากออกจากงาน รถของเธอนั้นเสีย จึงติดรถของซาริมให้เขามาส่งบ้าน และหลังจากเธอกินเบอร์เกอร์เสร็จเธอกลับหลับสนิทจนถึงเมื่อครู่
“ตื่นแล้วหรือครับ”
เสียงของชายหนุ่มดังจากประตูห้อง เธอมองไปยังต้นเสียงโดยทันที เธอกลับเห็นว่าเจ้าของเสียงนี้คือซาริม เขาเผยรอยยิ้มก้าวเดินเข้ามาในห้องโดยสวมกางเกงวอร์มสีดำเอวต่ำหมิ่นเหม่จนแทบเห็นหัวหน่าว ทำให้เธอใบหน้าร้อนผ่าวอย่างไม่รู้ตัว
“ค่ะ” แอนน์เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เขารินน้ำใส่แก้วคริสทัล และส่งเธอ เธอจึงรับแก
