วันต่อมาซูหนี่ก็ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง เพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง ซงมามาร่ำไห้อย่างเสียใจที่ซูหนี่ไม่พานางไปด้วย
เพราะว่าการเดินทางของนางครั้งนี้มีอันตรายอยู่รอบด้าน นางจึงเป็นห่วงซงมามาไม่อยากให้เดินทางไปลำบากด้วยกันกับนาง
“ข้าจะรีบกลับมาให้เร็วที่สุด ท่านหยุดร่ำไห้ได้แล้วเจ้าค่ะ” ซูหนี่ลูบแขนซงมามาเพื่อปลอบโยนนาง
“แล้วจะมีผู้ใดคอยดูแลท่านหญิงเล่าเจ้าค่ะ” ซงมามาเอ่ยอย่างไม่ยินยอม
“ให้ซงมามาไปกับเจ้าด้วยเถิด” หยางอ๋องที่เดินมาดูบุตรสาวที่เรือนว่านางเตรียมตัวเรียบร้อยแล้วหรือยังก็เอ่ยขึ้น
“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ” ซงมามารีบกลับเรือนของนางเพื่อไปเก็บข้าวของทันที โดยไม่รอฟังว่าซูหนี่นางจะยินยอมหรือไม่
ซูหนี่กุมขมับอย่างปวดหัว ที่นางไม่อยากพาสาวใช้หรือซงมามาไปด้วย เพราะหากเกิดเรื่องนางจะได้ไม่ต้องคอยพะวงหน้าหลังให้เหน็ดเหนื่อย
“หากมีอันตรายเจ้าก็พาซงมามาเข้าไปไหนมิติเสียก่อนก็ได้” หยางอ๋
