ซูหนี่ดิ้นรนเพื่อให้หลุดออกจากอ้อมกอดของฝูเหิง แต่เขากับกอดนางไว้แน่น
“อย่าเพิ่งขยับ อยู่นิ่งๆ สักประเดี๋ยวเถิด” ฝูเหิงกัดฟันแน่นเพื่อข่มอารมณ์
“หากเจ้ายังดิ้นอยู่อีก ข้าไม่รับประกันว่าจะทำเพียงแค่จุมพิตเหมือนเมื่อสักครู่” เขาเอ่ยขู่นาง เพราะเขาก็ไม่ไว้ใจตนเองในยามนี้เช่นกัน
“ท่านกล้ารึ” ซูหนี่เงยหน้าขึ้นถลึงตาใส่ฝูเหิง
“หนี่เออร์ ข้ามิได้ตั้งใจ แต่ข้ารักเจ้าจากใจจริง เจ้ามิรู้เลยหรือ” ฝูเหิงทำหน้า น่าสงสารใส่นาง เพราะเขากลัวว่านางจะโกรธเคืองเขา
“หึ ท่านเคยบอกหรือ ข้าถึงได้รู้ว่าท่านคิดเช่นใด” ซูหนี่ก้มหน้าลงพูดเสียงแผ่วเบา
“หนี่เออร์ ข้ารักเจ้ามาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจ้าในวังหลวงเมื่อสิบปีก่อน ในใจของข้ามีเพียงเจ้าเท่านั้น” ฝูเหิงก็เหมือนได้โอกาสจึงได้บอกความรู้สึกกับนาง
น้อยครั้งนักที่นางจะอยู่เพียงลำพังกับเขา หากเขาไม่ออกอุบายเรื่องให้นางปลอมเป็นภรรยาเพื่อใช้เดินทาง
ก็ไม่รู้ว่าจะ
