ก้องวิชญ์แกว่งถุงของฝากของเด่นภูมิพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะย่างเยื้องเกือบถึงใต้ถุนบ้าน แต่พอสายตาปะทะเข้ากับบิดาที่กำลังเดินทะลุมาจากสวนหลังบ้าน เพลงที่ฮัมในลำคอก็หยุดลงทันที
“ไอ้ก้อง...”
“ชะอุ่ย!”
“แกมานี่เลย...”
ฟิ้ว!
ประหนึ่งราวกับมีลมพัดฉิวและปลิวหายอย่างรวดเร็ว ก้องวิชญ์ไม่อยู่ให้พ่อด่า ใส่สปีดที่เท้าได้ก็วิ่งตึงตังขึ้นบ้าน และเห็นพี่สาวกอดอกพิงซีกแก้มกับกรอบหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ทั้งยังไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองขนาดก้องวิชญ์ย่ำฝีเท้าเสียงดัง
บุตรชายของพ่อเลี้ยงไร่ส้มทำทีจะตรงไปหา แต่พิจารณาดูแล้วก็เกรงว่าของฝากจากเฮียปลื้มจะโดนเขวี้ยงทิ้งโดยไม่ถูกชายตามอง คิดได้ดังนั้นก้องวิชญ์จึงย่องเบาเข้าไปในห้องพี่สาวที่เปิดประตูอ้ากว้าง และมีเด็กน้อยอ้อแอ้อยู่ตามลำพัง พอวางถุงกระดาษใบใหญ่ไว้บนเตียงเสร็จก็หันไปโบกมือให้เจ้าตัวเล็กที่อยู่ในคอกก่อนเร้นหายออกมาจากห้อง ก้องวิชญ์เห็นอิงดาวยังแน
