อิงดาวตัวชาวาบรู้สึกราวกับมีลมหนาวในอุณหภูมิติดลบพุ่งปะทะผิวกายจนขนลุกซู่ “ไม่...ไม่เคยคิดเลยค่ะ”
“พี่คิดเพ้อเจ้อไปเองแหละ อย่าถือสาเลยนะ”
อิงดาวจะกลับไปทำแป้งเค้กต่อ แต่รู้สึกราวกับร่างกายเคลื่อนไหวเชื่องช้าเหลือเกิน “คิดไปคิดมาก็อาจเป็นไปได้นะคะ แม่อิงจิตใจไม่ปกติ พูดง่ายๆ ว่าเป็นบ้า แม่อาจจะทำอะไรแบบนี้ก็ได้”
เด่นภูมิโดดลงจากโต๊ะที่นั่ง ดึงร่างเล็กเข้ามากอด ประทับจูบบนกลุ่มผมหอมละมุนพลางมือก็ลูบปลอบแผ่นหลังบางไปมา
“ขอโทษนะอิงที่พูดอะไรบ้าๆ ไม่ได้ตั้งใจจะสื่อแบบนั้นหรอก อิงอย่าเก็บไปคิดนะ พี่ว่าไม่ใช่แม่ของอิงหรอก ยังไงก็ไม่ใช่ร้อยเปอร์เซ็นต์”
ไม่มีเสียงตอบรับจากอิงดาว ร่างบางแน่นิ่งในอ้อมกอดของเขาทั้งที่ควรผลักไสอย่างที่ตั้งใจจะเล่นตัวให้หนัก ทว่าเด่นภูมิดันกลายเป็นพื้นที่ปลอดภัยของเธอในระยะเวลาไม่นาน ทั้งที่เขาทำให้เจ็บช้ำใจแต่กลับรู้สึกว่าเป็นเพียงคนเดียวที่พึ่งพาและไว้ใจได้ที
