ซ้อมเป็นหมา
1583 Words
4
ซ้อมเป็นหมา
สามปีผ่านไป
เขาไม่เคยร้องไห้กับเรื่องอะไรแบบนี้ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำเด่นภูมิฟูมฟายได้นอกจากอิงดาว นับตั้งแต่สามปีก่อนที่หลั่งน้ำตาให้เธอตอนแยกจากกันที่สนามบิน ล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้บุตรคนที่สองของดิฐาก็ยังแอบมีน้ำตายามแหงนหน้ามองดาวบนแผ่นฟ้ากว้าง
อิงดาว...มองขึ้นไปเบื้องบนทีไรก็อดคิดถึงไม่ได้
ทุกครั้งที่นั่งย้อมใจพร้อมร่ำเมรัยอยู่ที่บ้านตามลำพัง ใจเขาไม่เคยพ้นจากความรวดร้าว ไม่เคยมีครั้งใดที่ภาพความทรงจำหอมหวานไม่แวะเวียนเข้ามาในความคิด เด่นภูมินึกอยากโทษที่เธอใจแข็ง แต่รู้ดีว่าไม่ถูกต้อง จะมีอะไรหนักหนาได้เท่ากับความโง่เขลาของเขาอีก
ย้อนกลับไปในครั้งที่เจอกันที่สนามบิน ทั้งที่ตนก็ทรมานกับการเฝ้ารอคอยมาตลอดสองเดือน ทั้งที่รู้ใจตัวเองแล้วว่าต้องการผู้หญิงคนนั้นยิ่งกว่าอะไร ทว่าก็ยังไม่เผยความรู้สึกออกไปอย่างซื่อตรง มันเลยกลายเป็นความเจ็บปวดที่เรื้อรังมาจนถึงตอนนี้
เด่นภูมิไม่ได้ระบายเรื่องอกหักรักคุดให้คนที่บ้านฟัง แม้กระทั่งหัสวีร์ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทก็แค่แย้มให้รู้เพียงเล็กน้อย มีเลขาฯ ของเขาอีกคนที่เด่นภูมิก็ระบายความกลัดกลุ้มไปตั้งแต่ครั้งแรกเมื่อสามปีก่อน เลขาฯ ให้กำลังใจเขาก็จริง แต่ในขณะเดียวกันก็นึกเห็นใจฝ่ายหญิงและแนะนำให้เด่นภูมิทำตามที่เธอขอ
‘สามปีเลยนะครับที่อยู่ด้วยกัน ถ้าท่านรองฯ จะรักก็คงรักเธอไปนานแล้ว ตอนนี้ที่อาลัยอาวรณ์อาจเป็นแค่ความผูกพันก็ได้ เธอคงแน่วแน่แล้วว่าอยากตัดใจจริงๆ ถ้ากลับไปหากันอีก แล้วมันจะจบสวยเหรอครับ ท่านรองฯ มั่นใจใช่ไหมว่าจะทำให้เธอมีความสุข มั่นใจแล้วใช่ไหมว่าจะเลือกเธอเป็นคู่ชีวิต ถ้ากลับไปหาเธอแล้วเธอจะไม่เสียใจเพราะท่านอีกใช่ไหมครับ’
คำพูดของเลขาฯ สั่นสะเทือนความรู้สึกนึกคิดอยู่ไม่น้อย เด่นภูมิเก็บคำพูดนั้นมาคิดอยู่หลายตลบ ซึ่งก็สอดคล้องกับคำขอร้องของอิงดาวที่ไม่อยากเจ็บปวดเพราะเขาอีก
ปล่อยให้เธอไปมีความสุข ปล่อยมือจากเธอน่ะถูกแล้ว...
ถูกแล้วจริงๆ ใช่ไหมที่เขาเป็นฝ่ายแบกรับความเจ็บปวด มันเรื้อรังและไม่ทุเลาลงเลยตลอดสามปีมานี้
“ตายแล้วคุณปูน ทำไมมานอนตรงนี้คะเนี่ย” เสียงแม่บ้านร้องตกใจขณะเดินผ่านบ้านสุนัขแล้วเห็นร่างสูงนอนกอดเจ้าโกลเด้นรีทริฟเวอร์ ผู้ที่มีชื่อเรียกขานว่าเลโอ
“ผมอยู่นี่”
ปูนหรือปรมัตถ์น้องคนเล็กของบ้านไกรกรัณย์อุ้มลูกสาววัยสามขวบมาเดินเล่นในสวนพอดี แม่บ้านหันไปยิ้มแหยขอโทษเจ้านายที่ทักผิดคน ก็พี่รองกับน้องเล็กหน้าตาละม้ายคล้ายกันอย่างกับแกะ แถมส่วนสูงรูปร่างก็ใกล้เคียงกันมาก
“นี่อย่าบอกนะว่าเฮียปลื้มนอนอยู่ในบ้านหมาทั้งคืนน่ะ”
“ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ให้ปลุกไหมคะ”
“เดี๋ยวผมปลุกเอง ไปทำงานเถอะครับ”
แม่บ้านพยักหน้ารับคำแล้วปลีกตัวออกไป ลูกสาวในอ้อมอกเริ่มดิ้นยุกยิกปรมัตถ์จึงปล่อยร่างเล็กลง “เจ้าเอยไปปลุกลุงปลื้มหน่อยสิครับ”
“ลุงปลื้มมม” เจ้าเอยวิ่งเตาะแตะเข้าไปในบ้านสุนัขพร้อมด้วยเจ้าสี่ขาพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้ที่วิ่งดุ๊กดิ๊กตามก้นนายน้อย เจ้าเอยนั่งคุกเข่าพลางเขย่าแขนคนหลับไปมา “ลุงปลื้มตื่นๆ”
“อื้อ” เด่นภูมิส่งเสียงงัวเงียพลางปรือตาขึ้นมอง “เจ้าเอยของลุง”
“ลุงปลื้มมาแย่งบ้านรัสตี้ ร็อกกี้และเลโอนอนทำมาย ลุงปลื้มจะเป็นหมาเหยอ แน่ๆ เยย ซ้อมเป็นน้องหมาใช่มะ”
ปรมัตถ์ขำพรืดกับคำพูดของลูกสาววัยสามขวบ ฟังดูไม่เหมาะสมนักแต่ยอมรับว่าชวนขำดี คนโดนปลุกเริ่มรู้ว่าอะไรเป็นอะไรจึงชันตัวนั่งมองหนูน้อยที่ก็จ้องตนตาปริบๆ ก่อนเบือนไปทางน้องชายที่ยืนกอดอกอยู่ไม่ห่าง
“ไงเฮีย มานอนตรงนี้ทำไมวะ เมาเหรอ”
“ก็คงงั้น” เด่นภูมิจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนนั่งดื่มจนถึงกี่ทุ่มกี่ยาม รู้แค่ว่าทั้งคฤหาสน์ไกรกรัณย์ไม่มีใครมายุ่งกับเขาเพราะปิดห้องนั่งดื่มอยู่คนเดียว และจำไม่ได้แม้แต่น้อยว่าเป็นมาอย่างไรถึงมานอนกอดหมาอยู่ในนี้ได้
“มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ดูหน้าตาไม่ดีเลยนะ” อันที่จริงก็หลายปีมาแล้วที่เฮียรองดูซึมลงอย่างผิดปกติ แต่ใครถามอะไรก็ยักไหล่บอกว่าสบายดี อ้างว่างานเครียดมีหลายอย่างต้องทำบ้าง ในเมื่อเด่นภูมิไม่เล่าก็ไม่มีใครเซ้าซี้ให้เขารำคาญ เลือกสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ
“แค่เมาน่ะ”
ลูกชายคนรองของดิฐาเอื้อมไปลูบผมหนูน้อยที่กำลังลูบพุงเจ้าขนทอง ก่อนหยัดตัวเต็มความสูงเดินกลับเข้าบ้านอย่างคนที่ทำวิญญาณหายไปครึ่งหนึ่ง ปรมัตถ์มองตามแผ่นหลังพี่ชายกระทั่งลับเหลี่ยมกำแพง
“เป็นอะไรของเขาวะ”
เด่นภูมิสะโหลสะเหลกลับเข้าห้องส่วนตัว ทรุดนั่งตรงขอบเตียง มือหนาลูบผิวแก้มจุดเดียวกับที่อิงดาวจูบลาเมื่อสามปีก่อนที่สนามบิน นาทีต่อมาน้ำตาก็ทำงานอย่างฉับไว เด่นภูมิเอื้อมหยิบสร้อยข้อมือที่ประดับด้วยดวงดาวซึ่งเป็นของเพียงชิ้นเดียวที่เธอลืมไว้อย่างไม่ตั้งใจ หลายปีก่อนเด่นภูมิเจอสร้อยเส้นนี้หล่นอยู่ที่โซฟาในคอนโดฯ และเขาก็เก็บเครื่องประดับชิ้นนี้ติดตัวไว้เสมอ
เธอขอให้จบก็คือจบ ไม่ต้องมาเจอกันอีก เขาทำให้เธอมาสามปีแล้วก็หวังว่าตอนนี้เธอจะมีความสุขอย่างที่ปรารถนา
“ฉันอยากเป็นความสุขของเธอจังอิง”
....
รถราคลาคล่ำในเมืองหลวงท่ามกลางแสงไฟที่สาดส่องให้ความสว่างในช่วงเย็นย่ำ ร่างระหงลงจากแท็กซี่ แบกเป้อุ้มเด็กพร้อมหอบข้าวของอีกเต็มไม้เต็มมือ อิงดาวเป่าลมปากระบายความร้อนจากอากาศที่ระอุอ้าวขณะจ้ำฝีเท้าขึ้นฟุตบาทมุ่งสู่คอนโดมิเนียมที่อาศัยมากว่าสามปีแล้ว
“หนูอิงดาว”
เจ้าของชื่อหยุดฝีเท้าพร้อมหันศีรษะไปยังทิศที่มาของเสียง หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบห้าปีเดินยิ้มกว้างตรงมาพร้อมด้วยถุงพลาสติกในมือ
“คุณปพนสวัสดีค่ะ มาทำอะไรแถวนี้คะ” อิงดาวได้แต่ผงกศีรษะทำความเคารพ เพราะสองมือไม่ว่างพนมไหว้
ปพนเป็นรุ่นพี่ที่บริษัทของเพื่อนสนิทอิงดาว เธอรู้จักกับชายคนนี้ก็เข้าปีที่สามแล้ว ปพนมีมิตรไมตรีกับเธอและลูกเสมอมา หนุ่มใหญ่ออกตัวว่าเอ็นดูอิงดาวเหมือนลูกเหมือนหลาน เวลาเจอกันทีไรก็มักมีของฝากมาให้เธอเสมอ ไม่เป็นของกินก็ของเล่นเด็กน้อย
“ลุงมารอเจอหนูอิงน่ะแหละ พอดีเพื่อนลุงไปเที่ยวอยุธยา ลุงก็เลยฝากซื้อสายไหมน่ะ ได้ยินว่าหนูชอบกิน”
“ภัทรบอกเหรอคะ ขอบคุณนะคะคุณลุง ไม่เห็นต้องลำบากเลย”
“ไม่ลำบากหรอก แล้วนี่ไปไหนมากันเหรอถึงกลับค่ำๆ มืดๆ”
“พาเจ้าตัวเล็กไปฉีดวัคซีนตามนัดน่ะค่ะ นี่ก็เพลียจนหมดฤทธิ์ไปแล้ว”
“น่าเอ็นดูจัง” ปพนก้มมองเด็กหญิงแก้มยุ้ยที่หลับตาพริ้มอยู่ในกระเป๋าตรงอกแม่ “งั้นลุงไม่กวนแล้ว หนูอิงพาลูกไปพักผ่อนเถอะครับ”
“ค่ะ ไว้เจอกันอีกนะคะ คุณลุงชอบพาสต้าใช่ไหมเดี๋ยววันหลังอิงฝากภัทรไปให้นะคะ”
“ลุงจะรอทานเลยครับ”
หญิงสาวแยกจากปพนผู้ที่เธอนับถือดั่งญาติผู้ใหญ่อีกคนหนึ่ง ปลายเท้าบนผ้าใบสีขาวย่ำต่อไปอย่างไม่รีบร้อนกระทั่งมาถึงทางเข้าตึก ฉับพลันนั้นอิงดาวก็คล้ายว่าหัวใจทิ้งตัวไปอยู่ปลายเท้า ทุกส่วนของร่างกายชะงักงัน ดวงตาเบิกกว้างอย่างตกใจ
“น้าแทน!”
“ข่าวลือมันคือเรื่องจริงสินะ”
แทนไทชายหนุ่มวัยสี่สิบสี่ปีพึมพำลอดไรฟัน สองมือกำหมัดจนเส้นเลือดปูดชัด ดวงตาฉายความผิดหวังและโกรธเกรี้ยว อิงดาวใจเต้นรัวด้วยความกลัวที่สุมอกอย่างฉับพลัน ก่อนกลืนน้ำลายอึกใหญ่แล้วก้าวเดินไปหาคนที่ยืนรออยู่หน้าลิฟต์
“หนะ...น้ามาได้ยังไงคะ”
“จะถามว่ามาถูกที่ได้ยังไงใช่ไหม หลังจากที่เธออุตส่าห์หลอกอย่างแนบเนียนว่าอยู่คอนโดฯ อีกที่หนึ่ง”
“หนูขอโทษ เราขึ้นไปคุยกันที่ห้องอิงเถอะนะคะ” อิงดาวเอื้อมมือสั่นระริกกดเรียกลิฟต์โดยสาร
แทนไทจ้องหลานไม่วางตา พลางเหลือบมองสิ่งมีชีวิตตัวน้อยที่หลับใหลในอกแม่ จากนั้นก็พากันเข้าไปในลิฟต์สีเงินที่มีเพียงสามชีวิตเป็นผู้โดยสาร
- Writer
