กลับบ้านเรา (2)
1601 Words
อิงดาวถอนหายใจเครียด สองมือบนตักบีบกันไปมา เธอทำผิดต่อผู้ปกครองอย่างมหันต์ โกหกเขาสารพัดมาถึงสามปี ถูกจับได้คาหนังคาเขาแบบนี้ก็ไม่มีเหตุผลให้ตลบตะแลงอีก
“ขอบอกแบบใบ้ๆ ได้ไหม อิงกลัวน้าไปเอาเรื่องเขา อิงไม่ต้องการความรับผิดชอบจากใคร”
“เก่งเหลือเกินนะ” ก็คงแน่อยู่พอตัวแหละ มิเช่นนั้นหลานสาวตัวน้อยในวัยยี่สิบห้าปีจะเลี้ยงลูกตามลำพังมาจนถึงป่านนี้ได้อย่างไร “เออๆ จะไม่บอกตรงๆ ก็ตามใจ ว่าแต่พ่อของลูกแกน้ารู้จักไหม”
“ก็อาจจะ”
“หมายความว่าไง”
“คือสามปีก่อนอิงเห็นน้าลงรูปในเฟสบุ๊คและเขียนอวยพรงานแต่งผู้หญิงที่ชื่อปรายฟ้า”
แทนไทกอดอกยืดตัวอย่างสนใจฟัง ในขณะที่คนมีความผิดทั้งหลบตาและใช้เวลานานเหลือเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ยต่อ
“แล้วยังไง?”
จากภาพถ่ายงานวิวาห์อลังการที่แทนไทลงเฟสบุ๊คส่วนตัวในครั้งนั้น เลยทำให้อิงดาวยิ่งหวั่นใจในความโลกกลม คุณน้าของเธอพัวพันอยู่ในวงสังคมที่ดูคล้ายจะรู้จักพ่อของลูกเธอเสียด้วย
แม้ตอนเป็นเด็กเลี้ยงของเด่นภูมิเขาทำเป็นหวงเรื่องส่วนตัว ให้เธอรู้แค่ชื่อเล่นชื่อจริงและสงวนนามสกุลไว้ แต่หารู้ไม่ว่าอิงดาวรู้จักเขามานานแล้ว อีกอย่างเด่นภูมิก็เคยมีข่าวกับดาราในวงการตั้งแต่ก่อนจะมาเจออิงดาว ดังนั้นเรื่องส่วนตัวของเขาจะเป็นความลับอย่างปลอดภัยได้อย่างไร เธอไม่พูดไม่ได้หมายความว่าไม่รู้
“พ่อของลูกอิงคือผู้ชายในตระกูลของสามีคุณปรายฟ้า”
“คนไหน!? คุณปราบต์เหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ เป็นน้องชายของเขา แต่อิงขอบอกแค่นี้ได้ไหม”
แทนไทอยากกระชากเสียงตอบว่า ‘ไม่ได้’ แต่นึกเห็นใจดวงตาแสนเศร้าคลอหยดน้ำ สีหน้าเธอหมองหม่นเหมือนความสุขเป็นสิ่งที่หาไม่เจอ หลานทรยศความไว้ใจ ทำลายความเชื่อใจที่เขามีให้มาตลอด แทนไทมีสิทธิ์บังคับเอาความจริงอย่างหมดเปลือก แต่เขาไม่ใจร้ายใจดำถึงขั้นนั้น
อย่างไรก็ตาม แทนไทไม่ยอมหลับหูหลับตาอยู่อย่างนี้แน่ ยิ่งพ่อของลูกหลานสาวเกี่ยวพันกับตระกูลของคนที่แย่งผู้หญิงที่เขาหมายตาไป ความรู้สึกแทนไทก็รุ่มๆ ร้อนๆ อุตส่าห์ตัดใจจากปรายฟ้าได้อย่างเด็ดขาด อุตส่าห์หลับตาปลงไม่เขม่นสามีของปรายฟ้า ทว่าจนแล้วจนรอดก็ยังมีเหตุให้เกี่ยวพันกัน และดันเป็นเหตุที่แทนไทยอมความไม่ได้เสียด้วย
“อืม ไม่บอกหมดก็ไม่เป็นไร อิงคงเจ็บกับผู้ชายคนนั้นมากจนไม่อยากพูดถึงอีก”
แทนไทผ่อนคลายความตึงเครียดทั้งในสีหน้าและน้ำเสียง อิงดาวเห็นแบบนั้นก็พลอยโล่งอีกหนึ่งเปลาะ พลางลุกไปรินน้ำเปล่าแล้วนำมาเสิร์ฟน้า จากนั้นจึงนั่งลงที่เดิมเพราะรู้ว่าแทนไทยังไม่จบกับประเด็นนี้
“น้าจะไม่คาดคั้นเรื่องพ่อของลูกอิงก็ได้”
“ขอบคุณค่ะน้าแทน”
“แต่มีข้อแม้”
“ข้อแม้อะไรคะ?”
“อิงต้องกลับไปอยู่ที่ไร่ส้ม เอาลูกไปเลี้ยงที่นั่น”
“แต่ว่า?”
“ถ้าเหตุผลมันมีแค่กลัวน้าอับอายขายขี้หน้า งั้นก็เลิกคิดซะเถอะ ใครจะว่ายังไงก็ปล่อยเขาว่าไป น้าไม่ใช่คนที่แคร์ขี้ปากชาวบ้าน” แทนไทมั่นใจว่าตนต่างจากพ่อกับแม่ผู้ล่วงลับ ผู้ที่บังคับกะเกณฑ์ทอรุ้งจนไม่เป็นผู้เป็นคน “หรืออิงมีเหตุผลอื่นที่ไม่อยากกลับบ้าน เบื่อที่นั่นใช่ไหม ไม่อยากอยู่กับน้า ไม่ชอบความบ้านนอกใช่ไหม”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเลยค่ะ ไร่ส้มเราสวยขนาดนั้นอิงจะไม่ชอบได้ยังไง บางทีอิงก็เบื่อสังคมแบบบ้านใกล้เรือนเคียง ติฉินนินทา พูดจาเหน็บแนมเหมือนเป็นเรื่องปกติ อยู่ที่นี่ตามลำพังกับลูกมันไม่ค่อย Toxic เท่าไหร่”
แทนไทยิ้มเป็นครั้งแรกตั้งแต่เหยียบย่างเข้ามาในห้อง พลางโคลงศีรษะหลานสาวอย่างเอ็นดู “จะพูดว่าบ้านไม่ใช่เซฟโซนที่ดีต่อจิตใจสินะ”
“ไม่ใช่ค่ะ น้าเป็นเซฟโซนของอิง แต่ชาวบ้านบางคนไม่ใช่”
ตั้งแต่จำความได้อิงดาวก็มักโดนทั้งเด็กและผู้ใหญ่ล้อว่าเป็นลูกที่พ่อแม่ไม่เอา เรียกว่า ‘ลูกอีผีบ้า’ บ้าง ผู้ใหญ่บางคนก็รังเกียจเธอถึงขั้นไม่ยอมให้ลูกหลานตัวเองมาเล่นกับอิงดาว แทนไทตระหนักถึงปัญหานี้เลยส่งเธอไปเรียนในตัวเมืองเชียงใหม่ตั้งแต่ชั้นประถม ไม่ให้เรียนโรงเรียนแถวบ้านที่ล้วนรู้ปมชีวิตของเด็กหญิงที่น่าสงสารแล้วเอามาล้อเลียนกระทบต่อความรู้สึก
“โตแล้วนะอิง น้าก็เห็นอิงไม่ใช่คนที่ยอมให้ใครกลั่นแกล้ง เราก็ปากแซ่บด่าหมดทั้งเด็กและผู้ใหญ่ไม่ใช่เหรอ ดังนั้นจะแคร์ทำไมกับขี้ปากชาวบ้าน เผลอๆ ผู้ใหญ่ที่เคยพูดไม่ดีกับอิงป่านนี้คงเป็นผีกันหมดแล้ว กลับบ้านเราเถอะนะ น้าคิดถึงอิง อยู่กับเจ้าก้องสองคนมันก็เหงา ไร่ส้มของเราก็มีอะไรให้ทำเยอะนะ นี่ตอนนี้ก็เพิ่งจะหัดไลฟ์สดขายส้มอยู่ และคาเฟ่ของเราก็ได้รับความสนใจดีเลยนะ พาลูกไปเลี้ยงที่นั่นเถอะ อยู่ที่นี่อิงก็เหงา น้าก็อยากเลี้ยงลูกของอิงบ้าง แต่ถ้ายืนยันจะอยู่ที่นี่งั้นก็แลกกับการที่น้าจะไปเอาเรื่องพ่อของลูกอิง”
“ตกลงค่ะ อิงจะกลับไปอยู่บ้าน” อิงดาวรีบตกปากรับคำเมื่อเจอคำขู่ปิดท้าย
“ดีมาก งั้นตอนนี้ก็เก็บข้าวของเลย เราจะออกเดินทางกันพรุ่งนี้”
“พรุ่งนี้เลยเหรอคะ”
“ใช่ จะอยู่ต่อให้เสียเวลาทำไม มีอะไรตรงนี้ต้องจัดการก็ทำเลย เดี๋ยวน้าให้ป้าแป้นทำความสะอาดห้องของอิงไว้รอ อยู่กรุงเทพฯ มานานพอแล้ว”
แทนไทมีความไม่สบายใจมากกว่าเรื่องที่หลานท้องแล้วไม่ยอมบอก พักหลังมานี้เขาเกิดความเป็นห่วงอิงดาวอย่างผิดปกติ ห่วงจนล้นใจแล้วเก็บไปฝันร้ายสามคืนติดกันแล้ว ในฝันนั้นแทนไทเห็นภาพอิงดาวมือเลอะเลือดจนมองไม่เห็นฝ่ามือขาวๆ จากนั้นก็ตัดไปที่เธอร้องไห้หน้าโลงศพ สะอึกสะอื้นเจียนขาดใจ แล้วภาพก็ตัดไปตอนที่แทนไทอยู่ในงานศพของอิงดาว เขาไม่เคยฝันถึงหลานสาวในลักษณะนี้มาก่อน เลยหวั่นใจว่าอาจเป็นลางบอกเหตุ
ทีแรกแทนไทคิดว่าเพราะช่วงนี้ตนคิดถึงหลานบ่อยก็เลยเป็นที่มาของฝันร้าย แต่พอฝันติดต่อกันหลายวันก็เริ่มนั่งไม่ติดที่ ไหนจะข่าวลือเรื่องมีลูกอีก ทุกอย่างท่วมท้นล้นใจจนปรารถนาให้หลานอยู่ในสายตาตนตลอดไป
กริ๊ง
เสียงออดในห้องดังเรียกความสนใจ อิงดาวเห็นผ่านจอ Video Door Phone ก็พบว่าเป็นณภัทร เพื่อนที่คอยช่วยเหลือเกื้อกูลมาตลอดสามปี และยกให้เขาเป็นพ่อทูนหัวของลูกเธอ อิงดาวสบตากับผู้เป็นน้าก่อนเดินไปเปิดประตูต้อนรับผู้มาเยือน
“มาทำไม” แทนไทเอ่ยทักอย่างเย็นชา เมื่อกี้ก็เจอกันแล้วจะโผล่มาอีกทำไม
“ผมกลัวจะมีเรื่องทะเลาะกันน่ะครับ และก็อยากมาขอโทษพ่อเลี้ยงด้วย” ชายหนุ่มวัยเดียวกับอิงดาวเดินเข้ามาอย่างนอบน้อมพลางยิ้มเจื่อนกล้าๆ กลัวๆ
“เก่งกันมากนะ ปิดบังมาได้ตั้งสามปี ไม่เห็นหัวกันเลยใช่ไหม”
แทนไทมองเด็กหนุ่มอย่างพิจารณา ยิ่งโตก็ยิ่งดูดี ทั้งมาดทั้งบุคลิกนับว่าใช้ได้ แทนไทแอบสงสัยมานานแล้วว่าณภัทรคงมีความรู้สึกต่ออิงดาวในแบบที่มากกว่าเพื่อน แต่เพราะเกรงใจเขาเลยไม่กล้าข้ามเส้น ณภัทรถึงได้คอยช่วยเหลืออิงดาวและปิดบังความจริงมาจนถึงป่านนี้
“ผมขอโทษจริงๆ ครับ”
“พอแล้ว วันนี้ฟังคำขอโทษจนเอียนแล้ว ยังไงก็ต้องขอบคุณที่นายช่วยดูแลหลานฉัน อย่างน้อยที่ผ่านมาอิงดาวก็ไม่ได้ตัวคนเดียว แต่นับจากวันนี้เป็นต้นไปนายไม่ต้องลำบากอีกแล้ว อิงดาวจะพาลูกกลับไปที่ฝาง”
“อิงจะกลับบ้านเหรอ” ณภัทรหันไปถามหญิงสาวที่พยักหน้าเป็นคำตอบ
“ใช่ อิงปรับความเข้าใจกับน้าแล้ว และน้าก็อยากให้อิงไปอยู่ด้วยกันที่นั่น ห่างจากบ้านมาก็นาน ทำน้าเสียใจมาก็มาก เลยคิดว่าควรกลับไปอยู่บ้าน”
“กลับพรุ่งนี้เลยเหรอ”
“จ้ะ เดี๋ยวอิงจะเคลียร์ของเคลียร์งานที่นี่ให้เสร็จเรียบร้อย ยังไงภัทรก็หาเวลาไปเชียงใหม่บ้างนะ และฝากบอกลุงพนด้วยนะว่าอิงย้ายกลับเชียงใหม่แล้ว”
“ได้สิ เราจะหาเวลาไปเยี่ยมอิงกับลูกบ่อยๆ นะ มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลย”
“นายช่วยมามากแล้วล่ะ ไม่เป็นไรหรอก ต่อไปนี้ฉันดูแลอิงเอง” แทนไทตัดบทในเชิงแสดงการกีดกันที่สองหนุ่มสาวก็รับรู้ได้ ณภัทรจึงค้อมศีรษะรับรู้แล้วเดินตามอิงดาวไปช่วยแพ็คของ
- Writer
