ตกดึกธีรดนย์สังเกตได้ว่าคนตัวเล็กหลับไปแล้ว ส่วนเขายังไม่หลับ จะหลับลงได้ยังไง ทั้งกลิ่นกาย ทั้งกลิ่นดิน กลิ่นฝน บรรยากาศเป็นใจขนาดนี้
แข็งแล้วแข็งอีก สงบลงไปก็ตื่นขึ้นมาใหม่ทุกทีเพราะยังไม่ได้รับการปลดปล่อย
จับดาหวันค่อยๆ นอนหงายแล้วปลดกระดุมชุดนอนผ่าหน้าออกหมด ไร้เสื้อในกางเกงในปกคลุมทางสะดวก
คิดถึงครั้งที่เคยหอมเคยกอด สิ่งที่เคยดมเคยดูด หอมไปหมด แก้ม จมูก ปาก คอ ดมได้ไม่เบื่อเลย แต่ยิ่งดมยิ่งแข็ง ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ เหมือนมันจะระเบิดออกมา
"ดาหวันจ๋า" จุ๊บริมฝีปากแผ่วเบา เขาไม่อยากลักหลับเพราะกลัวเมียโกรธ เขาอยากถามความสมัครใจของเธอก่อน ให้เธอตื่นขึ้นมาอนุญาตเขาที
"ดาหวันคนดี" คลอเคลียข้างแก้ม ทำคนที่นอนถูกรบกวนค่อยๆ เปิดตาขึ้นมา ตกใจเมื่อพบว่ามีใครมาคร่อมเธอเอาไว้ และกลิ่นหอมที่ออกจากร่างกายทำให้ไม่ต้องเดาว่าใคร
"คุณปลัด!"
"จ๋าเมียพี่ นี่คุณปลัดผัวดาหวันเอง"
"จะทำอะไรถอยออกไปนะ!"
