แดดจาง ๆ ส่องมาทางหน้าต่างบ่งบอกสัญญาณของเช้าวันใหม่ นิดาลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงในห้องนอนของตัวเอง ยังไม่ทันได้มองเห็นอะไรก็เห็นแผงอกล่ำแน่นปะทะสายตาในระยะประชิด
ติณภพเท้าแขนขึ้นข้างหนึ่งใช้มือหนุนศีรษะนอนมองคนตัวเล็กกำลังหลับ เธอตื่นขึ้นมาตอนแปดโมงเช้าทั้งที่ในตารางเรียนมีเรียนคาบแรกในวิชา Business Economics ช่วงเก้าโมงครึ่ง
“อรุณสวัสดิ์ค่ะเมียรักของอา” ติณภพพูดคะขากับนิดามาตั้งแต่เด็ก
“อรุณสวัสดิ์ค่ะอาติณ” นิดาได้ยินคำพูดคะขาเหมือนคำติดปากติณภพ แต่ฟังอีกกี่ล้านครั้งก็ยังรู้สึกอบอุ่นอยู่ดี
“เป็นเมียอาสมใจแล้วนี่ รู้สึกยังไงบ้างล่ะ”
“แสบค่ะ”
“บอกแล้วว่าอย่าให้อาทำหนู”
“ก็หนูไม่คิดว่าอาจะทำหลายครั้งแบบนั้นนี่คะ” นิดาหน้างอ นึกถึงเรื่องของเธอกับอาติณเมื่อคืน คุณอากินดุกินจุจนเกือบเช้า นิดาได้นอนไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องตื่นแล้ว
“วันนี้มีเรียนเซคเช้า อาโทรไปลาป่วยให้แล้ว”
“อาติณไม่ว่านิดาเ
