" ใครคนนั้น "
1225 Words
วันนี้ฉันตื่นมาแต่เช้า..เพื่อมาทำบุญวันครบรอบวันเสียชีวิตของคุณพ่อกับคุณแม่ ท้องฟ้ายามเช้าแจ่มใส อากาศเย็นบางเบาราวกับเตือนให้ฉันระลึกถึงความทรงจำที่ไม่อาจย้อนกลับ ฉันไหว้พระ สวดมนต์ และปล่อยนกปล่อยปลา ใจรู้สึกสงบปนเหงา รอยยิ้มจางๆ แตะริมฝีปากเมื่อคิดถึงใบหน้าของคนที่จากไป
เสร็จจากทำบุญ เลยแวะไปที่ร้านคาแฟ่ที่ฉันทำงานอยู่ วันนี้ฉันมีเรียนบ่าย ไม่รู้จะไปไหน เลยแวะไปร้านซะหน่อย ... บรรยากาศในร้านอบอุ่น กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นโชยมาแต่ไกล พอเปิดประตูเข้าไปก็เห็นพี่ฝน เจ้าของร้านยืนจัดของอยู่หลังเคาน์เตอร์ ใบหน้าใจดีของเธอยิ้มรับฉันทันทีที่เห็น
"สวัสดีค่ะพี่ฝน..มีอะไรให้พายช่วยไหมคะ.." ฉันยิ้มและเดินเข้าไปหาเธอด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง
"พายมาพอดีเลย...พี่กำลังจะไปส่งกาแฟให้ลูกค้า สั่งมาเยอะคงถือไปคนเดียวไม่หมด งั้นพายช่วยพี่หน่อยได้ไหม ไปส่งที่ห้องพักอาจารย์คณะวิศวะ...มหาลัยพายนั่นแหละจร้า..ส่วนพี่จะถือไปส่งคณะเกษตรศาสตร์" เสียงพี่ฝนฟังดูโล่งใจที่เห็นฉันมาในเวลาพอดี
"ได้ค่ะ...ไม่มีปัญหา..."
ฉันตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง ก่อนจะรีบหยิบกล่องกาแฟแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากร้าน ขณะเดินเร่งฝีเท้าผ่านลานกว้างของมหาลัย ลมเย็นพัดชายกระโปรงเบาๆ ฉันก้มหน้ามองนาฬิกา…เจ็ดโมงสี่สิบห้านาทีแล้ว! ต้องรีบให้ทันก่อนแปดโมงตามคำกำชับของพี่ฝน
แต่แล้ว...
ตุบบบบ…!!!!...
แรงกระแทกทำให้ฉันเซถอยหลังนิดหน่อย กล่องกาแฟแทบเอียงหล่น มือรีบประคองไว้แน่น
"ขอโทษค่ะ…" ฉันก้มหัวขอโทษเสียงเบา โดยไม่ได้เงยหน้ามองคนที่เดินชนเลยสักนิด แล้วรีบก้าวต่อไป
@เธียร์
"รีบอะไรนักหนาว่ะ…..ญาติเสียหรือไง"
ผมสบถออกมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ดวงตาขุ่นเคืองเหลือบมองตามหลังผู้หญิงคนนั้นที่วิ่งหนีไป ก่อนหน้านี้แม่เพิ่งโทรมาสั่งให้ผมไปพาน้องพลอยมากินข้าวเย็น เด็กผู้หญิงที่ผมไม่ชอบเอาซะเลย ทั้งแอ๊บ ทั้งอ่อย ไม่ใช่สเปคเลยสักนิด อยู่ๆ ก็โดนแม่ยัดเยียดภารกิจแปลกๆ ตอนเช้า แถมตอนนี้ยังโดนเดินชนอีก อารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่แล้ว ยิ่งเหมือนน้ำมันราดลงกองเพลิง แต่ผมก็ไม่ได้มองหน้าหล่อนด้วยซ้ำ...แค่เห็นว่ารีบวิ่งหนีก็ปล่อยไป
@..วันต่อมา
เสียงกรี๊ดดังลั่นตั้งแต่หน้าคณะจนถึงโรงอาหาร เสียงรองเท้าส้นเล็กๆ กระทบพื้นจังหวะถี่
"..กรี๊ด...กรี๊ด..."
"..อ๊ายยยย...หล่อ…หล่อมาก.."
ฉันกำลังเดินจะไปหาอะไรกินตอนเช้า หูได้ยินเสียงกรี๊ดจากกลุ่มนักศึกษาหญิงที่ยืนมุงกันแน่น ดวงตาฉันเบิกกว้างเล็กน้อยด้วยความสงสัย บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยเสียงฮือฮาเหมือนดารามา พอเดินมาถึงโต๊ะที่มุกดานั่งจองไว้ ฉันก็รีบทรุดตัวนั่งข้างๆ
"พาย..ทางนี้"
"เขากรี๊ดอะไรกันเหรอมุก ฉันถามมุกดา..." ฉันย่นคิ้วมองไปทางกลุ่มเสียงกรี๊ด ขณะที่มุกดาหัวเราะคิก
"อ่อ..ก็กรี๊ดพี่ปี 3 คณะวิศวะไง แก๊งของพี่เธียร์น่ะ... พายไม่รู้จัก?"
"ใคร..ไม่รู้ดิ..ไม่เคยเห็น.."
"ถามจริง..? ...พายไม่รู้จริงเหรอ พี่เธียร์เขาเป็นคนที่อุ้มพายไปส่งห้องพยาบาล ตอนพายเป็นลมไง...พี่เขาทั้งหล่อ ทั้งรวย...แถมเรียนเก่งอีกด้วย...หล่อมากๆๆๆ ที่จริงก็หล่อทั้งแก๊งน่ะ แต่ฉันว่าพี่เธียร์หล่อสุดอ่ะ......" มุกดาพูดไปทำหน้าเคลิ้ม ดวงตาเป็นประกายเหมือนมีหัวใจล้อมรอบ
"ฉันจำหน้าเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ...555" ฉันหัวเราะเขินๆ แล้วหยิบแก้วน้ำจิบนิดหนึ่ง
"นั่นไง…พวกพี่เขามากันแล้ว…พี่เธียร์คนกลาง..ใส่นาฬิกาหรูสีดำ.."
ฉันเงยหน้ามองตามนิ้วของมุกดา...และในวินาทีนั้น สายตาฉันก็สบเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง กลุ่มชายหนุ่มในชุดวิศวะเดินมาด้วยท่าทางมั่นใจ ดูดีจนใครๆ ต้องหันมอง ผู้หญิงรอบข้างส่งเสียงกรี๊ดอย่างพร้อมเพรียง ทุกย่างก้าวของพวกเขาเหมือนเดินอยู่บนพรมแดง
"นั่นมัน.....!"
ฉันอุทานเบาๆ ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย หัวใจฉันเต้นแรง สายตาจ้องเขาไม่วางตา เขาคือคนที่เคยช่วยชีวิตฉันตอนอายุ 14 ปี ภาพเหตุการณ์วันนั้นย้อนกลับมาในหัวชัดเจน เขาหล่อขึ้นมาก...มีออร่าความเย็นชาในดวงตา และเสน่ห์บางอย่างที่ดึงดูดให้ฉันอยากเข้าไปใกล้ ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขา แม้จะไม่แน่ใจว่าเขาจะจำฉันได้ไหม แต่ฉันต้องขอบคุณเขาให้ได้...
"พี่คะ!!" เสียงฉันดังพอจะเรียกความสนใจของเขาได้
"พูดกับฉัน?" เขาหยุดเท้า ดวงตานิ่งเฉียบ กวาดมองฉันอย่างไม่คุ้นหน้า
"ค่ะ..พี่จำพายได้ไหมคะ"
"ฉันไม่รู้จักเธอ..."
เขาตอบนิ่งเรียบ น้ำเสียงเย็นชา แล้วเดินผ่านฉันไปโดยไม่เหลียวกลับมามองแม้แต่นิด ฉันยืนนิ่งงันอยู่ตรงนั้น ใจหายวาบ...แต่ก็ยังยิ้มบางๆ ให้ตัวเอง เขาจำฉันไม่ได้ ก็ใช่น่ะสิ ตอนนั้นฉันตัวเล็ก ผอมแห้ง ผมสั้นไม่เหมือนตอนนี้เลย
"พาย...ไหนว่าไม่รู้จักพี่เธียร์ แล้วทำไมพายถึงเดินไปทักพี่เขาแบบนั้นล่ะ" เสียงมุกดาดังขึ้นอย่างจับสังเกต
"มุกจำที่เราเคยเล่าเรื่องรักครั้งแรกของเราให้มุกฟังได้ไหม..." ฉันยิ้ม ยิ้มแบบคนที่เก็บความรู้สึกมานาน...และยิ้มแบบคนที่ยังรู้สึกอยู่
"บ้า..อย่าบอกนะว่า..!"
"ใช่...." ฉันตอบเสียงเบา แต่ชัดเจนในความรู้สึก
"และฉันคิดว่าฉันชอบพี่เธียร์..ชอบมากๆ ..ชอบตั้งแต่วันนั้น..วันที่เราพบกันในวัย 14 ปี ..."
"ชอบก็ลุยเลยพาย....รอพี่เขามานานแล้วนิ...ผู้ชายหล่อๆ รวยๆ มาขายขนมจีบกี่คนต่อกี่คนก็ไม่ยอมคุย..เพราะรอเขาคนนี้ไม่ใช่เหรอ…คนนี้ลุยเลยมุกเชียร์เต็มที่ ......" มุกดาหัวเราะอย่างคึกคัก เอื้อมมาตีแขนฉันเบาๆ
"จะดีเหรอมุก"
"แล้วอะไรที่ว่าไม่ดี"
"พี่เขาอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้"
"ไม่มี..ฉันสืบมาแล้ว...พี่เธียร์โสดสนิท..."
"ถ้าพายไม่จีบ...มุกจีบนะ" มุกดาหัวเราะเสียงใส ดวงตาเป็นประกายขี้เล่น
"จีบดิ จีบพรุ่งนี้เลยดีไหม...... 5555"
"จัดไปจ๊ะ….แต่ก่อนอื่นต้องหาวิธีเข้าใกล้พี่เขาก่อน"
"พายพี่เขาชอบผู้หญิงสวยเซ็กซี่…มุกว่าพายลองเปลี่ยนลุคดีไหม…พายดูเรียบร้อยเกินไป"
"ไม่เอาอ่ะ….พายอยากเป็นของพายแบบนี้…ถ้าลองจีบแล้วพี่เขาไม่ชอบพายก็คงหยุด…ไม่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองให้เขามาชอบ…ชอบที่พายเป็นพายดีกว่า"
"อืม..ก็จริง..แต่พายเป็นแบบนี้ก็ดีแล้วแหละ…"
"กลับกันดีกว่า..วันนี้อารมณ์ดีเดี๋ยวเลี้ยงหมูกระทะ…"
"ว๊าววว….เจ้พายจะเลี้ยงหมูกระทะ.. 55555"
- Writer
