ผู้หญิงของพยัคฆ์

บทที่ 6 ภาพความทรงจำ

หน้าห้องพิมพ์...

พิมพ์:เฮียต้องตกลงกับหนูก่อน" ก่อนที่จะเปิดประตูพิมพ์หันมาคุยกับพยัคฆ์.

"ตกลงเรื่องอะไร"พยัคฆ์ทำหน้างง..

"ก็เรื่องวันนี้เฮียห้ามบอกป๊า "

"บอกเรื่อง?.."พยัคฆ์ถามกลับด้วยสีหน้ายียวน ชวนให้พิมพ์โมโห..

"เรื่องพิมพ์มาดื่มเหล้าแล้วก็จูบกับเฮียขุนไง"

พิมพ์พูดขึ้นมาทั้งอายทั้งน่าโมโห...

"นึกว่าเรื่องอะไร งั้นแสดงว่าให้เฮียบอกอาเจตไหมว่าหนูก็จูบกับเฮีย."

พยัคฆ์ยิ้มหน้าทะเล้นใส่พิมพ์..

พิมพ์:"อย่าพูดนะเฮีย พิมพ์ขอร้องน๊าๆๆ"

พิมพ์กอดแขนอ้อนพยัคฆ์เหมือนตอนเด็กๆไม่มีผิด...

พยัคฆ์:"ถ้าไม่ให้เฮียบอกอาเจต แล้วเฮียจะได้อะไร" พยัคฆ์ก้มลงมามองหน้าพิมพ์ เป็นจังหวะเดียวกับพิมพ์เงยหน้าขึ้น ทำให้ทั้งสองจ้องหน้ากัน พยัคฆ์ก็ประคองใบหน้าพิมพ์เอาไว้แล้วก้มลงมาจูบกับพิมพ์ พิมพ์เผลอใจไปกับจูบนั้นจนตอนนี้เธอหลับตาพริ้ม แต่จู่ๆภาพในอดีตก็ลอยเข้ามาในหัวเธอ...

ภาพตอนที่เธอเรียนอยู่ม.ปลาย กำลังจะเข้าไปเซอร์ไพรส์พยัคฆ์ในห้อง เพื่อเอารางวัลชนะเลิศการแข่งขันกีฬามาอวดพยัคฆ์ แต่พอเธอเปิดประตูเข้าไปก็เจอผู้หญิงคนนึงกำลังนั่งขย่มบนตัวพยัคฆ์ในสภาพเปลือยกาย แล้วเขาก็เห็นมือพยัคฆ์จับเอวของสาวคนนั้นไว้ เธอเห็นแค่นั้นก็พอจะรู้ว่าเขากำลังทำอะไรกัน พิมพ์เสียใจร้องไห้แล้ววิ่งออกมาจากคอนโดของพยัคฆ์ทันที จากนั้นมาเธอพยายามหลบหน้าพยัคฆ์ ทำตัวห่างเหินกับเขาจนมาถึงตอนนี้ พิมพ์น้ำตาไหลลงอาบแก้มได้สติจึงรีบผลักพยัคฆ์ออกจนสุดแรง..

พยัคฆ์:"พิมพ์เฮียขอโทษที่เฮียยับยั้งชั่งใจไม่ได้ ทุกครั้งที่เฮียได้อยู่ไกล้ชิดกับพิมพ์เฮียพยายยามไม่คิดอะไรแล้ว แต่เฮียทำไม่ได้จริงๆ"

พิมพ์:"ไม่ใช่แค่อยู่ไกล้พิมพ์หรอก ที่เฮียยับยั้งชั่งใจไม่ได้ เฮียอยู่ไกล้ผู้หญิงทุกคนเฮียก็เป็นแบบนี้ ผู้ชายมักมากเจ้าชู้ไม่เลิก"

พยัคฆ์:"ถึงเฮียจะเจ้าชู้ เฮียก็ไม่เคยรักหรือให้ความหวังกับผู้หญิงคนไหนเลย เพราะเฮียไม่ชอบผูกมัดกับใคร แล้วผู้หญิงพวกนั้นก็ตกลงเพราะเขาก็ไม่ได้รักเฮีย เขารักแค่เงินของเฮีย"

พิมพ์:" เฮียก็พูดได้สิเฮียเป็นผู้ชาย อยากเมื่อไหร่ก็ไปซื้อกินว่างั้น เฮียเห็นแก่ตัวมากเฮียรู้ตัวไหม"

พยัคฆ์:"ใช่ เฮียเห็นแก่ตัวกับผู้หญิงคนอื่น เฮียไม่อยากให้ความสำคัญกับใคร ไม่อยากรักใครเพราะเฮียรอผู้หญิงคนนึงที่เขาหายไปจากชีวิตเฮีย เฮียอยากเจอเขาแต่เขาก็หลบหน้าเฮียตั้งหลายปี เฮียไม่รู้ว่าเขาโกรธอะไรถึงได้หายออกไปจากชีวิตเฮียแบบนั้น"

พิมพ์:"เจ้าชู้ไงคะยังไม่รู้ตัวอีก จะมีผู้หญิงคนไหนทนได้ที่ต้องเห็นคนที่เรารักไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น."

พยัคฆ์:"พิมพ์พูดเหมือนกับพิมพ์เป็นผู้หญิงคนนั้นเลยนะ"

พิมพ์:"เปล่านะ พิมพ์แค่..."

พยัคฆ์:"แค่อะไรพิมพ์"

พิมพ์:"พิมพ์ก็แค่พูดตามที่พิมพ์เห็น ก็เฮียเจ้าชู้ชอบควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แถมวันนี้กินเหล้าที่คลับพี่ภรัณยังพาผู้หญิงขึ้นห้องไปอีก กินได้ทุกที่ทุกเวลาจริงๆ.."

พยัคฆ์:"ทำไม ก็เฮียโสดจะควงใครก็ได้เฮียไม่ผิดไม่ใช่หรือไง ถ้าวันไหนเฮียเจอคนที่เฮียรักแล้วเขาพร้อมจะใช้ชีวิตกับเฮีย เฮียก็จะเลิกเจ้าชู้"

พิมพ์:"เฮียจะเลิกได้จริงๆหรอ"

พยัคฆ์:"พิมพ์พูดแบบนี้หมายความว่าไง"

พิมพ์:"ไม่ได้หมายความว่าไง ก็แค่พูดตามที่พิมพ์เห็นเฮียทำประจำ คิดว่าคงจะติดเป็นนิสัยไปแล้ว คนเราจะเปลี่ยนแปลงอะไรได้ง่ายๆจริงๆหรอ..คะ"

พยัคฆ์จ้องหน้าพิมพ์แบบหาคำตอบ แต่พิมพ์ก็เลือกที่จะเดินหนีเข้าห้อง พยัคฆ์จึงเดินตามหลังพิมพ์เข้ามาในห้องด้วย..

พิมพ์:เฮียจะเข้ามาทำไม คงไม่ใช่จะเข้ามานอนในห้องนี้หรอกนะคะ"

พยัคฆ์:"เปล่า เฮียแค่อยากมาบอกให้พิมพ์ฟังว่า ถ้าคนนั้นพร้อมที่จะยืนอยู่เคียงข้างเฮีย เฮียก็พร้อมจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อเขา"

พิมพ์:"แล้วเฮียจะมาบอกพิมพ์ทำไมคะ เฮียเก็บเอาไปไว้บอกผู้หญิงคนนั้นเถอะค่ะ"

พยัคฆ์:"พิมพ์ไม่อยากรู้หรอว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร คนที่เฮียรอเขากลับมาหาเฮียอีกครั้ง"

พิมพ์:"พิมพ์ไม่อยากรู้ รู้แต่ว่าตอนนี้พิมพ์เมาแล้วก็ง่วงนอนด้วย เฮียไปนอนที่โซฟาข้างนอกนะคะ"

พิมพ์ก็ได้แต่คิดในใจกับตัวเอง อย่าใจอ่อนให้กับผู้ชายเจ้าชู้คนนี้อีกถ้าไม่อยากเจ็บปวดเหมือนหลายปีก่อนหน้านั้น...

ขณะที่พยัคฆ์กำลังยืนจ้องหน้ากับพิมพ์อยู่นั้น ก็มีสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของพยัคฆ์ ...

พยัคฆ์กดรับสาย..

"ฮัลโหลว่าไงครับคุณน้ำอิง นึกยังไงถึงได้โทรหาผมได้ คิดถึงผมรึไง.."

พยัคฆ์เอ่ยแซวเพื่อนสาวตัวเอง แต่หารู้ไม่ว่าพิมพ์ในตอนนี้ ยืนกำมือไว้แน่นเพื่อข่มอารมณ์ไม่ให้หึงห่วงเขา ก่อนพิมพ์จะเดินเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ แต่เอาเข้าจริงๆเธอก็แอบไปร้องไห้อยู่ในนั้น..

พิมพ์:"เฮียก็คือเฮียสินะ แล้วจะบอกว่ารอให้กลับไปทำไม ฮือๆๆเฮียใจร้าย..แกต้องเข้มแข็งนะยายพิมพ์"

พิมพ์นั่งร้องไห้กับตัวเองนานพอสมควรจึงลุกขึ้นมาอาบน้ำ..

พยัคฆ์ยังนั่งคุยกับเพื่อนยังไม่เสร็จจนพิมพ์เดินออกมาจากห้องน้ำ ยังได้ยินเสียงสองคนนั้นคุยกันหัวเราะร่าเริง เห็นแล้วหมั่นไส้...แต่พิมพ์ก็ไม่ได้สนใจได้แต่ไปหยิบเสื้อผ้าในตู้มาเปลี่ยนใส่เสื้อยืดตังโกร่งกางเกงขาสั้นโดยไม่สวมชุดชั้นใน เพราะเธอใส่แบบนี้เป็นประจำ...

พยัคฆ์:"ได้งั้นพรุ่งนี้ผมไปรับที่สนามบินครับ okไว้เจอกันพรุ่งนี้ 10 โมงเช้า บายครับ"

พิมพ์:"เฮียจะอาบน้ำไหม นี่ผ้าเช็ดตัวส่วนเสื้อผ้าอยู่นี่นะคะ"

พิมพ์จึงก้มวางไว้ข้างพยัคฆ์ ทำให้เสื้อย้วยลงมาจนเกือบเห็นนมของเธอ พยัคฆ์จ้องมองพิมพ์อยู่นาน..แล้วเอ่ยขึ้นมา

พยัคฆ์:"ปกติหนูไม่ใส่ชุดชั้นในนอนทุกวันหรอหรือตั้งใจจะยั่วเฮีย แล้วเอาเสื้อผ้าผู้ชายมาจากไหนทำไมมีไว้ในห้อง"

พิมพ์:"พิมพ์ก็ใส่แบบนี้ประจำ ทำไมจะต้องมายั่วเฮียด้วย แล้วเสื้อผ้านี้ก็เป็นของเฮียขุน"

เมื่อพยัคฆ์ได้ยินว่าเป็นเสื้อผ้าของขุนก็โมโหจับเสื้อผ้าโยนลงพื้นทันที..

พยัคฆ์:"นี่พิมพ์พาผู้ชายมานอนในห้องไม่พอยังมีเสื้อผ้าเขาด้วยหรอ เป็นเด็กแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ "

พิมพ์:"ทำไมหรอคะ ปกติเฮียชอบผู้หญิงแบบนี้ไม่ใช่หรอ ผู้หญิงง่ายๆทำอะไรก็ได้ง่ายๆไงไม่ต้องซีเรียสค่ะเฮีย"

พยัคฆ์ได้ยินแบบนั้นยิ่งโมโห จับแขนพิมพ์ดึงงมานั่งบนตักเขา ทำให้พิมพ์ตกใจจะลุกขึ้นแต่พยัคฆ์ก็ล็อคเอวขอดของเธอไว้ด้วยมือสองข้าง..

พยัคฆ์ : "ทำไมตกใจอะไร เคยทำบ่อยไม่ใช่หรอกับไอ้หน้าอ่อนนั่น ไปถึงขั้นไหนแล้วหละขึ้นเตียงด้วยกันรึยัง"

พิมพ์ได้ยินแบบนั้นยิ่งโมโห เธอดิ้นเพื่อจะให้หลุดจากอ้อมกอดของพยัคฆ์แต่ก็ไม่เป็นผล..

พิมพ์:"ถึงขั้นไหนแล้วยังไง ขึ้นเตียงหรือไม่ขึ้นเตียงเฮียยุ่งอะไรด้วย เฮียไม่ได้เป็นอะไรกับหนูสักหน่อย"..

พยัคฆ์:"พิมพ์อย่าทำแบบนี้ได้ไหม "

พิมพ์:"แบบไหนคะ แบบที่เฮียทำกับผู้หญิงบ่อยๆหรอคะ "

พยัคฆ์:"เฮียเป็นผู้ชายนะแต่พิมพ์เป็นผู้หญิง ทำตัวแบบนี้มันไม่น่ารักเลย"

พิมพ์:"ถ้าพิมพ์ไม่น่ารักเฮียก็อย่ามายุ่งกับพิมพ์สิคะ ปล่อยพิมพ์ด้วยค่ะ"

พยัคฆ์:"เฮียไม่ปล่อยจนกว่าหนูจะรับปากกับเฮียก่อนว่าหนูจะไม่พาผู้ชายมานอนในห้องอีก.."

พิมพ์:"พิมพ์คงทำไม่ได้หรอกค่ะ เพราะตอนนี้เฮียก็เป็นผู้ชายเหมือนกันแล้วก็เข้ามานอนในห้องพิมพ์ด้วย ก็เหมือนกับที่เฮียขุนเข้ามานอนในห้องพิมพ์ ต่างกันตรงไหนคะ"

พยัคฆ์:" พิมพ์อย่าทำให้เฮียโมโหนะ"

พิมพ์:"เฮียจะทำอะไรพิมพ์คะ ปล่อยพิมพ์นะ"

พิมพ์ยิ่งดิ้นพยัคฆ์ยิ่งกอดพิมพ์แน่นขึ้น จนทำให้หน้าอกของพิมพ์ถูไถกับหน้าอกของพยัคฆ์ไปมา เพราะเธอดิ้นไม่หยุด..