ฉันได้แค่มองดูการกระทำของพี่ขุนเขาที่กำลังกอดพี่เส้นด้ายอยู่ ฉันเห็นพี่ขุนเขาเจ็บ ใจฉันมันรู้สึกบีบรัดเหมือนกำลังมีคนกำหัวใจดวงน้อยๆของฉันเอาไว้และออกแรงบีบมันช้าๆ มันค่อยๆเจ็บแปลบๆทีละนิดๆตรงกลางอก
มือของฉันเผลอกำผ้าห่มเอาไว้แน่น ฉันไม่ได้อยากมอง แต่ฉันห้ามไม่ให้ตัวเองมองเขาไม่ได้
“นะ ด้าย อย่าทิ้งผม ผมยอมคุณทุกอย่าง แต่ขอร้องว่าอย่าไปไหนอีกได้มั้ย”
“คุณอยากได้อะไร ผมยินดีหามาให้ทุกอย่าง”
“บอกแล้วไงว่าอย่าพูดเรื่องนี้อีก”
“ด้าย....”
“ใส่เสื้อผ้าเถอะ ด้ายจะรอที่ห้อง”
พี่ขุนเขายอมปล่อยกอดออกจากพี่เส้นด้าย พอเห็นว่าพี่เส้นด้ายเดินออกไปจากห้องแล้ว ฉันก็รีบดึงผ้าห่มมาคลุมหัวเอาไว้ ทำเหมือนไม่เห็นอะไร
บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท ฉันได้ยินแค่เสียงปิดประตูห้อง จากนั้นก็รู้สึกว่าเตียงมันยวบยาบๆ เหมือนมีคนขึ้นมา คงเป็นใครไปไม่ได้หรอกนอกจากเขา....
“วีนัส ฉัน...”
“หนะ หนูไม่เห็น หนูไม
