PARKNCHAWIN TALK
การก้าวผ่านความกลัวเป็นอีกก้าวที่ทำให้ภูเขาลูกใหญ่บนอกถูกยกออก
ผมสามารถมองหน้าเขาโดยที่ไม่รู้สึกว่าตัวเองปกปิดอะไรอีกต่อไป ไม่ต้องคอยระแวงและยิ้มได้สุดริมฝีปากไปกับเขา
สุดท้ายผมก็ก้าวข้ามผ่านความกลัวของตัวเองได้สำเร็จ แต่วันนี้มันไม่มีทางเกิดขึ้นได้เลย ถ้าหากปลายทางของผมไม่ใช่ขุนพล
ผมกลัวอนาคตที่มาไม่ถึง ผมยอมให้ทุกคนตราหน้าว่าผมเป็นทายาทที่ไม่เหมาะกับตำแหน่งประธานบริหาร ดีกว่าทนให้คนตรงหน้าเกลียดผม
เพราะถ้าเป็นแบบนั้น.. ผมจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ยังไง
“อร่อยมั้ย”
“อร่อยครับ”
“ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆ แล้วถ้าไม่อิ่มจะสั่งเพิ่มให้”
เจ้าของแก้มขาวกำลังเคี้ยวอาหารจนแก้มตุ่ย ริมฝีปากได้รูปมุบมิบปากแล้วก็มองของที่อยากกินบนโต๊ะ ก่อนจะพยักเพยิดให้ผมตักสปาเก็ตตี้ไวท์ซอสครีมเห็ดให้ทาน
บนโต๊ะแทบจะไม่มีพื้นที่ว่างวางอาหาร เจ้าตัวอ้อนขอกินพิซซ่ากับโค้ก รวมถึงของหวานกับขนมทานเล่นถุงใหญ่
