เผลอใจรักเมียเด็ก

คนใช้

นี่ก็เข้าวันที่สี่แล้ว…

คุณอาทิตย์ก็ยังไม่กลับมาเลยสักนิด แก้วใช้ชีวิตเพียงลำพัง เธอไปเรียนคนเดียว กินข้าวคนเดียว กลับห้องมาก็เจอกับความว่างเปล่า แม้ว่าจะยังปรับตัวกับชีวิตใหม่นี้ยังไม่ได้ก็เถอะ แต่ถึงอย่างไรเธอก็จะพยายาม

“เฮ้อ~~~” เสียงถอนหายใจยาวเหยียด เมื่อเธอจ้องมองข้อความฝั่งขวาที่ตนนั้นเป็นคนส่งไปหาเขาตั้งมากมาย แต่ท้ายสุดเขาก็ไม่ตอบมาสักคำเดียว เธอไม่กล้าไปวุ่นวายกับเขาที่บริษัท อีกอย่างก็กลัวว่าน้าเธอจะเจอเธออีกด้วย จึงเลือกที่จะรอเขา รอแล้วรออีกแบบนี้

แกร๊ก~~ ทว่าเสียงเปิดประตูก็ดึงให้เธอรีบหันขวับไปในทันที ก่อนที่เจ้าหล่อนจะร้องเรียกผู้มาใหม่อย่างคนดีใจระคนตื่นเต้น

“คุณอาทิตย์!” เธอรีบลุกพรวดเข้าหาร่างสูงที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาได้ไม่นาน สีหน้าเขาดูเหนื่อยอ่อนอย่างเห็นได้ชัด พอเห็นว่าสาวน้อยที่วิ่งระริกระรี้เข้ามาอย่างหน้าชื่นตาบาน ก็ยิ่งทำให้คิ้วเขาขมวดเข้าหากันจนเป็นปม

“เป็นบ้าหรือไง?” อาทิตย์เอ่ยอย่างคนเย็นชา เขาไม่ได้อยากจะมาที่นี่นักหรอก เพียงแต่เป็นทางผ่านเท่านั้น เลยกะจะแวะมาดูสักหน่อย

“ไม่นะคะ แก้วแค่ดีใจที่คุณอาทิตย์มาหาแก้ว^^”

หญิงสาวเจ้าของใบหน้าหวานชวนมอง เธอยังคงยิ้มตาเป็นสระอิให้คนตรงหน้า สาวสวยที่สวมเพียงเสื้อสายเดี่ยวสีขาวกับกางเกงขาสั้นสีชมพูน่ารัก เธอยืนยิ้มพร้อมกับยื่นมือมาเกาะแขนเขาไว้ เป็นภาพที่น่าขนลุกเป็นอย่างมาก?

“แค่ผ่านมาเท่านั้น” เขายังเอ่ยด้วยโทนเสียงเดิม ใบหน้าหล่อไม่แม้แต่จะขยับเปลี่ยนอารมณ์ นอกจากดูหงุดหงิด หงุดหงิด แล้วก็หงุดหงิดมาก

“แค่ผ่านมาแก้วก็ดีใจแล้วค่ะ นั่งก่อนนะคะ ๆ”

แก้วไม่สนใจสีหน้าเบื่อหน่ายของเขา สาวน้อยดันแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มให้ไปนั่งพักที่โซฟา ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบวิ่งไปหาน้ำเย็นและผลไม้ที่เธอตั้งใจปลอกไว้มาให้เขา ตอนแรกก็จะกินเองนั่นแหละเพราะคิดว่าเขาคงไม่มา

“ดื่มน้ำเย็น ๆ หน่อยนะคะ จะได้สดชื่น” แก้วยื่นน้ำให้กับคนตัวโตกว่าด้วยรอยยิ้มอาบหน้า อาทิตย์เพียงแค่เหลือบมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา แต่ก็ยอมรับน้ำแก้วนั้นมาดื่ม

“ทานอะไรมารึยังคะ? วันนี้อยู่ทานมื้อเย็นกับแก้วไหม?” สาวเจ้ายังคงยิงคำถามไม่หยุด เธอดีใจมากที่ได้เจอเขา อยากให้เขาอยู่กับเธออีกสักพัก

“คิดว่าไม่” เขาเอ่ยอย่างคนไม่ยี่หระ ก่อนจะทิ้งตัวพิงโซฟาอย่างคนเหนื่อยล้า ช่วงนี้เขาเหนื่อยมากจริง ๆ มีหลายเรื่องให้คิดมาก งานก็หนักหนาจนแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง

“อ๋อ~” แก้วพยักหน้าอย่างจำใจรับ เธอแอบเสียดายอยู่บ้างแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปาก เธอไม่มีสิทธิ์นั้นอยู่แล้วนี่ ตอนนี้เธอทำได้เพียงรอเศษเสี้ยวเวลาจากเขาเท่านั้น นี่สินะชีวิตเด็กที่ถูกเลี้ยงไว้ดูเล่น แต่ก็เป็นสิ่งที่ควรค่าแล้วนี่ กับผู้หญิงแบบเธอ

“เหนื่อยมากไหมคะ?” เสียงใสที่แฝงไปด้วยความห่วงใยที่คนฟังไม่ได้ยินมันนานมาก คนที่ถามคำถามนี้กับเขามีเพียงสองคนเท่านั้น สองคนที่ว่าก็คือคนในครอบครัวของเขา แต่เธอเล่า? เธอเป็นใครถึงมาถามเขา...

“...” เขาไม่เอ่ยปากตอบกลับ มีเพียงชะโงกหน้าขึ้นมามองการกระทำของคนตัวเล็ก

“...”

แก้วเองก็ไม่พูดอะไรต่อ เธอคิดว่าเขาคงไม่อยากจะคุยกับเธออย่างแน่นอน เธอไม่อยากฝืนต่อทำให้เขานั้นรำคาญ สาวน้อยที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าขยับเข้าหาเขามากยิ่งขึ้น หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ทำให้เขาประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเจ้าหล่อนบรรจงถอดถุงเท้าให้เขาอย่างใจเย็น

อาทิตย์เฝ้ามองการกระทำของหญิงสาวไม่วางตา ก่อนจะเอ่ยขึ้น “อยากเป็นคนใช้หรือไง?”

เชื่อแล้วว่าคำพูดที่หลุดออกมาจากปากเขาไม่มีดีนัก เหน็บแนมได้ทุกครั้งที่มีโอกาส แม้จะเจ็บจี๊ดในใจอยู่บ้าง แต่ทว่าหญิงสาวกลับยังส่งยิ้มบาง ๆ ให้กับเขา ก่อนจะเอ่ยเสียงออดอ้อน

“อยากเป็นเมียมากกว่าค่ะ”

“เหอะ!” เขาหัวเราะเยาะในทันที เธอนี่นะ วัน ๆ คงคิดแต่เรื่องที่จะเป็นเมียเขาล่ะสิท่า ก็ถ้าอยากขนาดนั้นล่ะก็... จัดให้สักหน่อยคงไม่เสียหาย

“วัน ๆ คิดอย่างอื่นไม่เป็นแล้วสินะ” ใบหน้าหล่อเชิดสูงมองเพดาน พร้อมกับหัวเราะในลำคอ แม้ไม่ดังมากนักแต่แก้วกลับได้ยินมันชัด เธอรู้ดีว่าเขาคงกำลังจะหัวเราะเยาะเธอที่เพ้อเจ้อ ใฝ่สูงซ้ำยังฝันลม ๆ แล้ง ๆ เช่นนี้

สาวน้อยไม่เพียงไม่โกรธเขา เธอยังคงปรนนิบัติเขาอย่างดี บรรจงถอดถุงเท้าให้ชายหนุ่มเรียบร้อยก็เริ่มนวดขาให้เขา เธอดูออกว่าเขาเหนื่อยมาก จึงไม่อยากก่อกวน ปล่อยให้เขาพักสายตาสักหน่อย

“…”

“…”

ไร้เสียงพูดคุยใด ๆ แก้วยังคงทำหน้าที่ของเธอต่อไป เพราะความรู้สึกผ่อนคลายซึ่งเกิดจากการนวดคลายกล้ามเนื้อขา ทำให้อาทิตย์รู้สึกสบายตัวเป็นอย่างมาก เขาไม่เคยได้มีช่วงจังหวะแบบนี้เลยสักครั้ง ช่วงจังหวะที่เรียกว่าพัก… ความผ่อนคลายเข้ามาแทนที่ ทำให้ชายหนุ่มที่ร่างกายเหนื่อยล้ามาหลายวันปิดเปลือกตาลงอย่างช้า ๆ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนกว่าเขาจะรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง ชายหนุ่มกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อปรับสายตาโดยเร็ว ความรู้สึกชาบริเวณหน้าขาทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะมองต้นเหตุเป็นอันดับแรก

เป็นเธอ… มันใช่ที่ควรจะนอนไหม? นี่เธอนวดเขาจนหลับไม่พอแถมยังหลับเป็นเพื่อนเขาอีกงั้นหรือ?

อาทิตย์ดันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะจ้องมองร่างเล็กที่ฟุบหลับบนหน้าขาของเขา หากเธอเหนื่อยหรือง่วงก็แค่ลุกไปนอนจะไม่ดีกว่าหรือ ทำไมถึงต้องทนนั่งพื้นเย็น ๆ จนหลับไปอย่างนี้เล่า

“อื้อ~ นี่กี่โมงกี่ยามแล้วคะ?” หญิงสาวที่เพิ่งงัวเงียตื่นเอ่ยถามเขาเสียงเบา ใบหน้าหวานยังคงถูกบดบังด้วยกลุ่มผมยาวสลวย ดูอิรุงตุงนังเพราะเธอนั้นเพิ่งจะเงยหน้าขึ้นมา

“จะเที่ยงคืนแล้ว” ใบหน้าของเขากลับมาเฉยชาอีกหน ก่อนที่ร่างของคนตัวโตจะลุกขึ้นหยิบสูทที่วางข้างกายก่อนหน้าติดมือไปด้วย

“กลับแล้วใช่ไหมคะ ขับรถดี ๆ ค่ะ อย่าลืมกินข้าวบ้างนะคะคุณอาทิตย์”

“อะไรของเธอ ดึกขนาดนี้แล้วฉันไม่ออกไปแล้ว”