"ดึกแล้ว ทำไมไม่เข้าไปนอนล่ะฝน"
ปลายฝนหันหน้าไปมองเสียงทักทายที่คุ้นหูนั้นอีกครั้ง คืนนี้อนาวิลได้รับอภิสิทธิ์ให้นอนภายในรั้วบ้านได้ ไม่ต้องชะเง้อคอเป็นสุนัขอยู่เฝ้าหน้าบ้านอย่างเมื่อคืนนี้อีก หญิงสาวเบือนใบหน้าหันกลับไปมองท้องฟ้าที่มืดดำอยู่เบื้องหน้า
"แล้วทำไมพี่ไม่นอนล่ะคะ?"
"พี่นอนไม่หลับน่ะ"
ก่อนที่เขาจะเดินไปนั่งลงม้านั่งข้าง ๆ กัน รู้สึกเกรงใจอยู่ไม่น้อย เพราะกลัวปลายฝนจะไล่ตะเพิดเอา แต่หญิงสาวก็ไม่มีทีท่าจะทำแบบนั้นกับเขาเลยสักนิด
"คิดอะไรอยู่เหรอฝน?"
"หลายเรื่องค่ะ หลัก ๆ ก็คงจะเป็นเรื่องลูก"
"ให้พี่รับผิดชอบฝนกับลูกเถอะนะ พี่อยากไถ่โทษ"
ปลายฝนปรายสายตามาจ้องมองอนาวิลอีกครั้ง เมื่อก่อนเขาคือคนที่เธอรักและเชื่อใจมากที่สุด แต่เป็นเขาที่ไม่มีความซื่อสัตย์จริงใจให้กันเลย
"ฝนให้พี่วิลรับชอบลูกได้ แต่ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไรฝน"
สายตาที่ดูจริงจังในคำพูด สายตาคู่นั้นที่เคยอบอุ่นเว
