กระเป๋าเดินทางใบขนาดกลางถูกลากจูงออกมาจากห้อง ประตูห้องถูกเปิดออกและปิดสนิทลงอีกครั้ง ขาเรียวก้าวเดินไปยังลิฟต์ตัวใหญ่เพื่อลงไปสู่พื้นดินชั้นล่าง
อนาวิลที่เพิ่งจะเดินออกจากลิฟต์ตัวที่อยู่ข้าง ๆ ทำให้เขาทั้งสองคนคลาดกันเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น
ห้องพักที่เงียบสงัด ทำให้อนาวิลรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย เขาสังหรณ์ใจเหลือเกินว่าปลายฝนจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว ขาสูงยาวก้าวไปเปิดประตูห้องนอน ทุกสิ่งทุกอย่างว่างเปล่าเหมือนไม่มีคนอยู่ ตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ถูกเปิดออก ข้าวของบางส่วนหายไปแต่ไม่ใช่ทั้งหมด สิ่งที่ทำให้เขามั่นใจคือกระเป๋าเดินทางหายไปแล้ว ปลายฝนคงไม่อยู่ที่นี่แล้วจริง ๆ บนโต๊ะโคมไฟข้างเตียงนอน ถูกแปะโน้ตสีชมพูเล็ก ๆ เอาไว้ พร้อมกับเนื้อความในโน้ตที่เขียน "ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะพี่วิล ไม่ต้องตามหาฝนให้เสียเวลา ขอให้พี่มีชีวิตที่มีความสุขในวันที่ไม่มีฝนอยู่ ลาก่อน ปลายฝน..."
หัวใจของอนาวิลกระต
