“ทำไมล่ะครับแม่ คือ...ผมเจอแม็คดาลีนแล้ว แต่ผมยังไม่ได้พาเธอกลับมาหาแม่”
“ลูกไม่จำเป็นต้องพาแม็คดาลีนกลับมาหรอกนะจ๊ะคริสเตียน เพราะตอนนี้เธออยู่ที่นี่แล้ว”
ดวงตาคู่คมเบิกกว้าง คริสเตียนรู้สึกมึนงงกับคำบอกเล่าของมารดาซึ่งบนใบหน้าของเธอเกลื่อนด้วยรอยยิ้ม
“อะไรนะครับแม่?”
“ลูกได้ยินไม่ผิดหรอกนะจ๊ะ...แม็คดาลีนอยู่กับแม่ที่นี่แล้ว เธอกลับมาถึงบ้านของเราเมื่อเช้านี้เอง”
“แล้วทำไมผมถึงไม่รู้เลยล่ะครับ” น้ำเสียงของเขาตื่นเต้นแต่ก็แฝงความดุดันไว้ด้วย
“อย่าพึ่งโกรธเลยนะจ๊ะคริสเตียน เธอบอกแม่ว่าอย่าพึ่งบอกลูก เธอแค่อยากกลับมาหาแม่ มาพบหน้าแม่หลังจากที่เราไม่ได้เจอกันหลายปี”
“แล้วตอนนี้แม็คดาลีนอยู่ที่ไหนครับแม่”
ดาเนียลาหันหน้าไปยังโถงทางเดินที่ทอดตัวลึกเข้าไปยังด้านหลังของคฤหาสน์
“เธอเข้าไปเตรียมอาหารให้แม่อยู่ในครัวน่ะ ลูกจะเข้าไปพบเธอหน่อยไหม”
คริสเตียนเงียบไป แต่หัวใจของเขาไม่ได้นิ่งอย่
